Στην Ιταλία του 21ου αιώνα, μια γυναίκα δολοφονείται κάθε τρεις μέρες. Από τον σύντροφό της, από τον πατέρα της, από τον άντρα που αγαπούσε και εμπιστευόταν, που ήταν δίπλα της όλη της τη ζωή. Η εικοσιπεντάχρονη Λάουρα επέζησε από τις 15 μαχαιριές που δέχθηκε από τον πρώην φίλο της. Η Νούντσια, η Άλμπα και η Λορένα δεν ήταν τόσο τυχερές. Στο απαραίτητο ντοκιμαντέρ της, η Νίνα Μαρία Πασχαλίδου, ακολουθεί το νήμα των ιστοριών αυτών των γυναικών για να αποκαλύψει αυτό που ξέραμε όλες μας ήδη: η πατριαρχία σκοτώνει.

Επιστρατεύοντας επιστημόνισσες, ακτιβίστριες και επιζήσασες έμφυλης βίας, η σκηνοθέτρια εξετάζει σφαιρικά τη γυναικοκτονία όχι ως αοριστολογία περί «κοινωνικού φαινομένου» αλλά ως καθημερινότητα για κάθε γυναίκα που ζει σε καθεστώς φόβου, που σκέφτεται πως ίσως και να είναι η επόμενη, που κάθε μέρα πρέπει να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι μπορεί και να ζει από τύχη. Το «Femicidio» μπορεί να μιλάει ιταλικά αλλά στην πραγματικότητα μιλάει όλες τις γλώσσες και μπορεί να είναι η ιστορία της Λάουρα αλλά είναι και η δική μας ιστορία. 

Αν κάτι καταφέρνει να καταδείξει εύστοχα με το ντοκιμαντέρ της η Πασχαλίδου είναι ακριβώς πόσο η έμφυλη ανισότητα συμπορεύεται με τη σύγχρονη ανθρώπινη Ιστορία. Δεν διαφοροποιείται, παρά ελάχιστα, όταν περνάει σύνορα, δεν γνωρίζει βορρά και νότο, «πολιτισμένους» και «τριτοκοσμικούς». Είναι εγγεγραμμένη στα πολιτικά και οικονομικά μας συστήματα, στην παράδοση και τις Τέχνες μας, στην παιδεία και τον πολιτισμό μας και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι τόσο ριζωμένη ακόμα και στις πιο «σύγχρονες» δυτικές κοινωνίες. Αυτό που μας καλεί το «Femicidio» να κάνουμε είναι να ξεμάθουμε, γιατί η καταπολέμηση της έμφυλης ανισότητας και βίας μπορεί να ξεκινήσει μόνο από τη ριζική αμφισβήτηση των δομών που συγκροτούν τις κοινωνικές κατασκευές μας.

Femicidio σημαίνει γυναικοκτονία. Η Ελλάδα δεν έχει προχωρήσει ακόμα στη νομική αναγνώριση του όρου. Σταγόνα στον Ωκεανό; μπορεί. Όμως όταν ονομάζουμε τα πράγματα αρχίζουμε να τα καταλαβαίνουμε. Και όταν κάτι το καταλαβαίνουμε μπορούμε και να το αντιμετωπίσουμε, σαν αυτό που πραγματικά είναι κι όχι σαν «έγκλημα πάθους» ή «σκηνή ζηλοτυπίας». Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, άλλη μια γυναίκα δολοφονήθηκε στη χώρα μας, υπογραμμίζοντας ανατριχιαστικά την αναγκαιότητα αυτού του ντοκιμαντέρ. Την έλεγαν Δώρα, αλλά μπορεί και να την έλεγαν Νούντσια, Άλμπα ή Λορένα. Σημασία έχει ότι δεν είναι πια εδώ. Άλλη μια φορά, λοιπόν: η πατριαρχία σκοτώνει.