Οι ταινίες που θα εξετάσουμε σήμερα δεν στέκονται ουδέτερες. Παίρνουν θέση, βάζουν στο κέντρο τους την πολιτική και την κοινωνία, και μετατρέπουν την οθόνη σε χώρο διαλόγου. Αν θέλεις να δεις πώς το σινεμά μπορεί να γίνει εργαλείο αντίστασης, αλληλεγγύης ή αναστοχασμού, ξεκίνα από αυτές τις τέσσερις.

Από τη σημερινή Αγγλία του Ντάνιελ Μπλέικ, στη Βόρεια Βρετανία των ανθρακωρύχων στην εποχή της Θάτσερ, από το Χαϊδάρι της Κατοχής μέχρι τα προάστια του Παρισιού, οι ταινίες αυτές δείχνουν ότι η πολιτική δεν είναι κάτι μακρινό. Είναι οι ζωές μας, οι σχέσεις μας, οι αγώνες που δίνουμε. Άλλες φορές είναι μεγάλοι και άλλες φορές μικροί. Και το σινεμά, όταν αποφασίζει να μιλήσει, μπορεί να το κάνει με δύναμη, πάθος και αλήθεια που δύσκολα βρίσκεις αλλού.

Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ 

Ο Κεν Λόουτς βάζει τον φακό του στο πιο «άχαρο» κομμάτι της κοινωνίας: τη γραφειοκρατία. Κι όμως, το αποτέλεσμα είναι σπαρακτικό. Ο Ντάνιελ, εργάτης που δεν μπορεί να δουλέψει μετά από καρδιακό επεισόδιο, πρέπει να αποδείξει ξανά και ξανά ότι έχει ανάγκη από βοήθεια. Το σύστημα τον βλέπει σαν αριθμό κι εκείνος προσπαθεί απλώς να κρατήσει την αξιοπρέπειά του. Μια ιστορία που σου θυμίζει ότι πίσω από τα έντυπα που πρέπει να συμπληρωθούν και τις ουρές που πρέπει να περιμένεις, υπάρχουν άνθρωποι. Δες την ταινία εδώ. 

Pride

Εδώ η πολιτική φοράει χρώματα, χορεύει και γελά. Στη Βρετανία των ’80s, μια ομάδα LGBTQΙ+ ακτιβιστών αποφασίζει να στηρίξει τους απεργούς ανθρακωρύχους. Δύο κόσμοι που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό πέρα από την καταπίεση που υφίστανται - κι αυτή με διαφορετική αφετηρία, βρίσκουν έναν κοινό παρονομαστή: την αλληλεγγύη. Το Pride είναι μια γιορτή διαφορετικότητας και αγώνα, που δείχνει ότι όταν οι άνθρωποι ενώνονται, μπορούν να αλλάξουν πολύ περισσότερα από όσα φαντάζονται. Και ναι, είναι αληθινή ιστορία. Δες την ταινία εδώ. 

Το Τελευταίο Σημείωμα

Η Ιστορία δεν είναι απλώς χρονολογίες. Είναι πρόσωπα, επιλογές, θυσίες. Ο Παντελής Βούλγαρης μάς μεταφέρει στο Χαϊδάρι του 1944, λίγο πριν την εκτέλεση 200 κομμουνιστών από τους Ναζί. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ένας νεαρός διερμηνέας έρχεται αντιμέτωπος με ένα ηθικό δίλημμα που παγώνει την ανάσα: μπορείς να σωθείς, αν κάποιος άλλος πάρει τη θέση σου. Τι κάνεις; Μια ταινία που δεν μένει στο «τι έγινε τότε», αλλά σε βάζει να σκεφτείς σήμερα τι σημαίνει αξιοπρέπεια και αντίσταση. Δες την ταινία εδώ. 

Οι Άθλιοι 

Ο Βικτόρ Ουγκό έγραψε για τη Γαλλία του 19ου αιώνα, ο Λατζ Λι γράφει με εικόνες για τη Γαλλία του 21ου. Σε μια παρισινή γειτονιά, η ένταση ανάμεσα σε κατοίκους και αστυνομία χτυπάει κόκκινο. Η ταινία ξεκινά σαν κοινωνικό δράμα, γίνεται θρίλερ και τελικά έκρηξη, που σε αναγκάζει να κοιτάξεις κατάματα τις ανισότητες και τη βία που βράζουν κάτω από την επιφάνεια. Είναι από εκείνες τις ιστορίες που αφού τις παρακολουθήσεις, δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Δες την ταινία εδώ.