Υπάρχει μια κατηγορία ταινιών, οι οποίες προκαλούν έντονες συζητήσεις κατά τη διάρκεια της φεστιβαλικής προβολής τους, φημολογούνται για επικείμενες βραβεύσεις (αρκετές φορές βραβεύονται κιόλας), στην πορεία όμως ξεχνιούνται, ή μάλλον χάνουν το hype που πρόσκαιρα έχτισαν και πλέον μνημονεύονται, όποτε συμβαίνει αυτό, με (αγγλικούς κυρίως) όρους όπως «unsung films» και «hidden gems». 

Το «Απαγωγή Χωρίς Αντίκρισμα» («Julia») του Ερίκ Ζονκά, αδίκως εκτός βραβείων στην Μπερλινάλε του 2012, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιας ταινίας και αναζητά εδώ και χρόνια την επανεκτίμηση, αν μη τι άλλο για τη σαρωτική ερμηνεία της Τίλντα Σουίντον σε έναν κόντρα ρόλο που τον κάνει θριαμβευτικά δικό της.

Η λατρεμένη θεότητα των arthouse σκηνοθετών ανά την υφήλιο έχει πολλές φορές υπάρξει ατρόμητη στις επιλογές και στις συνεργασίες της (ξεκίνησε ως μούσα του Ντέρεκ Τζάρμαν αν μη τι άλλο), προσαρμόζοντας χαμαιλεοντικά κάθε ρόλο στην ψηλόλιγνη παρουσία της και στην αύρα της ice queen που τόσο αβίαστα εκπέμπει, είναι όμως σε αυτή την ταινία που η συμμετοχή της, ενώ μοιάζει αρχικά εξωπραγματικά παράταιρη, καταλήγει να γίνεται η κινητήρια δύναμη και ο λόγος που μία τόσο εξωφρενική κινηματογραφική ηρωίδα γίνεται όχι μόνο απλώς πιστευτή, αλλά και πολυδιάστατα ανθρώπινη.

Η Τζούλια του τίτλου είναι μια white trash Αμερικάνα που έχει πάρει τη ζωή της τελείως λάθος και κάθε μέρα κάνει τα πάντα για να μετανιώσει την επόμενη για όσα έκανε. Στα πρόθυρα πια της μέσης ηλικίας ξοδεύει τις μέρες και τις νύχτες της σε κακόφημα μπαρ, με φτηνά στρας φορέματα και ακόμα πιο φτηνές γνωριμίες με άντρες που τις προκαλούν αναγούλα, όταν ξυπνά δίπλα τους το πρωί με χανγκόβερ. Απολύεται από τη δουλειά της, πηγαίνει σε συναντήσεις για αλκοολικούς χωρίς να παραδέχεται καν τον εθισμό της, πελαγοδρομεί σε λάθος επιλογές, ανίκανη να δει ότι βουλιάζει.

Όταν μια Μεξικάνα γειτόνισσα της εκμυστηρευτεί ότι ο γιος της κρατείται παράνομα από τον πλούσιο πεθερό της και ζητήσει τη βοήθειά της για να τον απαγάγουν, η Τζούλια θα αποφασίσει να το κάνει μόνη της και να αλλάξει με τα λύτρα τη ζωή της. Αυτή θα είναι μια ολέθρια απόφαση. Ή μήπως όχι;

Ακριβοθώρητος ήδη από την εποχή που η Ονειρεμένη Ζωή των Αγγέλων κέρδισε βραβεία και εντυπώσεις στο Φεστιβάλ των Καννών και στα Σεζάρ το 1998, ο Γάλλος Ερίκ Ζονκά περνά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με έμπνευση την Γκλόρια του Τζων Κασσαβέτης, όχι για ένα remake, αλλά για μια ακόμα θαρραλέα εξερεύνηση του τι σημαίνει για μια γυναίκα να ανακαλύπτει άθελά της και απροσδόκητα την έννοια της μητρότητας, εκεί όπου δεν υπάρχει μέλλον, ελπίδα και προοπτική, παρά μόνο απελπισία και εγκλωβισμός στα λάθη του παρελθόντος.

Ο Ζονκά πλάθει μεθοδικά το πορτρέτο μιας βαθιά αμοραλιστικής και αριβίστριας γυναίκας, η οποία δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα, ούτε καν στη θέα ενός μικρού παιδιού, μέχρι να επιτύχει το σκοπό της. Δεν προσπαθεί ούτε στιγμή να εκμαιεύσει από τον θεατή τη συμπάθεια προς την ηρωίδα του, αντίθετα την ξεγυμνώνει αποκαλύπτοντας όλα τα ελαττώματά της και αναζητώντας μέσα στη μικρότητά της εκείνα τα ψήγματα ανθρωπιάς που θα κάνουν την υπέρβαση, χωρίς ηθικοπλαστικές μεταμορφώσεις ή μελοδραματικά διδάγματα περί καλοσύνης.

Κι αν η ταινία στα 140 και πλέον λεπτά της αλλάζει πολλές φορές είδη, με οριακές καταστάσεις και αναληθοφανείς ανατροπές που (απολύτως συνειδητά από τον σκηνοθέτη) δύσκολα γίνονται πιστευτές, η Τίλντα Σουίντον γίνεται κάτι πολύ παραπάνω από ένας απλός συνεκτικός ιστός και θριαμβεύει σε αυτό το εντροπικό σύμπαν, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα του θεατή σε μια συναρπαστική διαδρομή μέσα στις αντιφάσεις μιας γυναίκας που τελικά κάνει το σωστό. Έστω και την τελευταία στιγμή.