Ο Ανγκ Λι έφτιαξε στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 μια σειρά από ταινίες με βασικό θέμα τις κοινωνικές και πολιτιστικές διαφορές ανάμεσα στην Κίνα και στις ΗΠΑ και πώς αυτές επηρεάζουν ανθρώπους που μεγάλωσαν στην πρώτη αλλά ζουν στη δεύτερη χώρα. Η κομψότητα με την οποία αντιμετώπιζε τα ζητήματα των ηρώων του, μια μίξη σάτιρας αλλά και σεβασμού προς αυτά, έδειχνε πως σύντομα και ο ίδιος θα έπρεπε να γίνει ένας από αυτούς - ένας Κινέζος που ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ, δημιουργώντας ταινίες κατά βάση για το αμερικανικό κοινό.

Ξεκινώντας από τη διόλου ευκαταφρόνητη αποστολή να κάνει ξανά επίκαιρη την «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Όστεν, ο Λι βούτηξε για τα καλά στα βαθιά όταν ανέλαβε την κινηματογραφική μεταφορά ενός hot μυθιστορήματος στα μέσα των 90s, της Παγοθύελλας του Ρικ Μούντι. Το βιβλίο διαδραματίζεται τις ημέρες της γιορτής των Ευχαριστιών, τον χειμώνα του 1973 στο προάστιο Κονέκτικατ, έχει ως βάση 2 τυπικές οικογένειες της περιοχής και μέσω αυτών έναν γενικότερο κύκλο χαρακτήρων, ενηλίκων και εφήβων, που μοιάζουν χαμένοι σαν την εποχή τους, προσπαθώντας να απορροφήσουν διαρκείς πληροφορίες που προέρχονται από την πολιτική αστάθεια, την κοινωνική αμφισβήτηση και τη σεξουαλική αφύπνιση.

Ξεκινώντας από τις πρώτες σκηνές της ταινίας, ο (μετέπειτα Spider-man) Τόμπι Μαγκουάιρ διαβάζει μια ιστορία από τους Fantastic Four της Marvel, προσπαθώντας να κατανοήσει τους παραλληλισμούς αυτής με την αμερικανική οικογένεια, και πώς η τελευταία μπορεί να είναι την ίδια στιγμή η υπερδύναμη και η αχίλλειος πτέρνα ενός ανθρώπου. Ο Λι χρησιμοποιεί συχνά μέσα αυτό το εύρημα, με τους ήρωές του να φέρνουν σε πάλαι ποτέ υπερήρωες που η ζωή των προαστίων όπως μάλλον την ονειρεύτηκαν μεγαλώνοντας, καταλήγει σε αδιέξοδο. Υπάρχουν πολλές σκηνές όπου οι χαρακτήρες μένουν αμήχανοι μπροστά σε ένα θέαμα ή μια κατάσταση, σαν κάποιος να τους έχει αρπάξει από μέσα τους κάθε ρανίδα ζωής, κάτι που δεν περιορίζεται μόνο στους ενήλικες αλλά και στα παιδιά τους που βιώνουν την εφηβεία με πικρό χιούμορ, αδιαφορία, ως και απόγνωση.

Σε χρόνια που ταινίες όπως αυτή απασχολούσαν περισσότερο κοινό και φροντίζονταν περισσότερο από τα στούντιο, η συζήτηση γύρω από την ταινία άνοιξε το δρόμο για αντίστοιχες άλλες που έβαζαν ως βασικό ζήτημα το αδιέξοδο της αμερικανικής οικογένειας. Δυο χρόνια αργότερα, το American Beauty βρέθηκε να θριαμβεύει στα Όσκαρ, σε μια Αμερική που έμοιαζε έτοιμη να σταματήσει να κρύβει κάτω από το χαλάκι παρόμοιους προβληματισμούς. Παράλληλα, ο Λι μεγαλούργησε τα επόμενα χρόνια, λογισμένος πια ως ένας από τους μεγάλους δημιουργούς των καιρών μας, ενώ λίγα χρονιά μετά ασχολήθηκε ξανά με έναν υπερήρωα που μοιάζει να έχει υπαρξιακά ζητήματα, τον Hulk.