Ο άνθρωπος που έβαλε τη Βαλτιμόρη στον cult κινηματογραφικό χάρτη, μια αυθεντικά αυθάδικη φωνή που τα έβαλε με τον καθωσπρεπισμό των γύρω του, ο Τζον Γουότερς δεν σταμάτησε ποτέ να βλέπει τις ταινίες ως μια μορφή μικρής επανάστασης. Ακόμη και στα χρόνια που συνεργάστηκε με στούντιο και γύρισε ταινίες μεγαλύτερου προϋπολογισμού (όπως το Serial Mom / Η Μαμά Παραμονεύει στο Σκοτάδι για παράδειγμα), οι κεντρικοί χαρακτήρες του αναζητούσαν την απόδραση από διάφορες μορφές καταπίεσης που προέκυπταν από κοινωνικά κλισέ. Στις αρχές των 00s έβλεπε το «θαύμα» του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά να αλλάζει τελείως μορφή και κάπως έτσι έγραψε την εκδίκησή του.

Το Και Γ... το Χόλιγουντ! (αυθεντικός τίτλος Cecil B. Demented - με προφανή αναφορά στον μεγάλο σκηνοθέτη του παλιού Χόλιγουντ, Cecil B. DeMille) παρουσιάζει ένα κινηματογραφικό crew που βλέπει τα πάντα να αλλάζουν γύρω του και τα όνειρα των μελών του να απομακρύνονται από την πραγματικότητα. Οι ναοί της τέχνης που ονειρεύτηκαν και θα μπορούσαν να παίζουν για όλη μέρα από Παζολίνι ως ταινίες καράτε, έχουν αντικατασταθεί με σινεμά μέσα σε mall που παίζουν σχεδόν αποκλειστικά remakes πετυχημένων ταινιών - ένα μάλιστα διαφημίζει το remake του Vertigo. Στην πόλη που ζουν, μαθαίνουν ότι γυρίζεται το remake του Forrest Gump, οπότε η ταινία που θέλουν να κάνουν με τους δικούς τους όρους μάλλον δε θα γίνει ποτέ. Εκτός αν γίνει με το ζόρι.

Οι περιπέτειες ξεκινούν όταν ο αρχηγός της κινηματογραφικής συμμορίας, Στίβεν Ντορφ, απαγάγει μια κινηματογραφική σταρ (Μέλανι Γκρίφιθ) και δεν σκοπεύει να την αφήσει αν δεν πρωταγωνιστήσει στην ταινία του. Το εύρημα δεν είναι αμιγώς πρωτότυπο, καθώς στηρίζεται σε μια αντίστοιχη απαγωγή της Πάρι Χερστ το 1974, η οποία μάλιστα κάνει και ένα cameo εδώ. Η Γκρίφιθ αρχίζει σταδιακά να δένεται με την ομάδα, τα μέλη της οποίας έχουν τατουάζ με τους αγαπημένους τους σκηνοθέτες, και το ανεξάρτητο σινεμά θα θριαμβεύσει.

Η ταινία του Γουότερς παρουσιάστηκε στις Κάννες του 2000, σε μια περίοδο που το σινεμά που κάποτε παρήγαγε και ο ίδιος φαίνονταν να αντιμετωπίζει μεγαλύτερες δυσκολίες. Το πνεύμα των πρώτων ταινιών του σκηνοθέτη (Pink Flamingos, Θηλυκοί Μπελάδες) υπάρχει και εδώ, μαζί με μια αγωνία για το αν θα μπορούσε τα επόμενα χρόνια να γυρίσει αυτά που πραγματικά ήθελε. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκε αρκετά, βρήκε τρόπους πάντως να διατηρήσει ένα φανατικό κοινό ως σήμερα, μέσω της επανασύστασης της φιλμογραφίας του (να ‘σαι καλά ίντερνετ), της συχνής online παρουσίας του, ειδικά με την καθιέρωση της ετήσιας cult λίστας του με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αλλά και με παραγωγή stand-up παραστάσεων, μία εκ των οποίων συνέβη πριν λίγα χρόνια στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και κόντεψε να γκρεμίσει το Ολύμπιον.