Μια αμερικανοκορεάτικη οικογένεια μετακομίζει σε ένα μικροσκοπικό αγρόκτημα του Άρκανσας σε αναζήτηση του δικού τους Αμερικανικού Ονείρου. Το οικογενειακό σπίτι αλλάζει εντελώς μετά την άφιξη της πονηρής, απολαυστικά θρασύτατης, αλλά απίστευτα αγαπημένης γιαγιάς. Εν μέσω της αστάθειας και των προκλήσεων αυτής της νέας ζωής στα τραχιά Ozarks, οι ήρωες θα ανακαλύψουν τι σημαίνει ανθεκτικότητα και πώς πραγματικά ορίζεται η έννοια της οικογένειας.

Μια τρυφερή και σαρωτική ιστορία για τις ρίζες των ανθρώπων, ένα από τα εικαστικά ομορφότερα οικογενειακά δράματα του πρόσφατου αμερικάνικου σινεμά, το «Minari» βρέθηκε υποψήφιο για 6 Όσκαρ (και βραβευμένο στον Β’ Γυναικείο Ρόλο για την απίστευτη «γιαγιά» Γιουν Για-γιανγκ). Πώς όμως ο δημιουργός Λι Άιζακ Τσανγκ γύρισε αυτή την ταινία μέσα από κάτι βιωματικό, φέρνοντάς το στο ευρύ κοινό;

Ονομασμένο από ένα κορεάτικο βότανο που ανθίζει πραγματικά στη δεύτερη χρονιά του, το «Minari» είναι μια τρυφερή, αστεία, υποβλητική ωδή στο πώς μια γενιά πάντα ρισκάρει τα πάντα για να φυτέψει τα όνειρα της επόμενης.

Παρόλο που σε μια πρώτη ανάγνωση η ταινία μοιάζει με μια αρκετά γνωστή και συνηθισμένη ιστορία –μια οικογένεια μεταναστών που αναζητούν το δικό τους αμερικάνικο όνειρο– στην πραγματικότητα φέρει τη στόφα μιας ζωντανής ανάμνησης. Και την ίδια ώρα, ο σκηνοθέτης Λι Άιζακ Τσανγκ εστιάζει στον αντίκτυπο ενός τέτοιους ταξιδιού αναζήτησης, όχι τόσο στη γενιά που το ξεκινά, αλλά σε εκείνη που θα βρεθεί ριζωμένη σε αυτό τον νέο τόπο.

Όλα ξεκινούν όταν ο κορεάτης Τζέικομπ μεταφέρει την οικογένειά του από την Καλιφόρνια στο Αρκάνσας, αποφασισμένος να δουλέψει πάνω στην ανεξαρτησία που προσφέρει η σκληρή αγροτική ζωή, την ώρα που τα πάντα αλλάζουν στη δεκαετία των ‘80s. Το αμερικάνικο όνειρο του Τζέικομπ περνά από το Αρκάνσας, αλλά για τους γύρω του η μετακόμιση στα απομακρυσμένα Όζαρκς κουβαλά τεράστιο ρίσκο και αστάθεια.

Το νέο μονοπάτι όμως για την οικογένεια περνά τελικά από δύο μέλη στα άκρα του ηλικιακού και διαγενεακού φάσματος. Ο απείθαρχος αλλά αξιολάτρευτος 7χρονος Ντέιβιντ που ακόμα σχηματίζει μέσα του τις έννοιας του «σπιτιού» και της προέλευσης. Κι από την άλλη η μαγευτικά ορμητική γιαγιά που μόλις κατέφθασε από την Κορέα. Στην αρχή θα υπάρξει σύγκρουση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας αλλά μέσα από αυτή την αβέβαιη διαδικασία θα ανακαλύψουν το πώς οι γερές ρίζες του παρελθόντος δημιουργούν κάτι ανθηρό στο όποιο μέλλον.

Μια ταινία λοιπόν που τολμά να συμφιλιώσει δύο εποχές, δύο γενιές, δύο τόπους – μέσα από την κληρονομιά, την αγάπη και την κατανόηση.

Έχει πολύ να κάνει με τον ίδιο τον Τσανγκ, που μεγάλωσε στο Αρκάνσας, γιος νοτιοκορεατών μεταναστών. Ποτέ όμως δεν είχε βρει ένα ικανοποιητικό μέσο για να γράψει για το ταξίδι της οικογένειάς του μέχρι που δημιούργησε τον χαρακτήρα του Ντέιβιντ. Χωρίς ο μικρός ήρωας να μπορεί να καθορίσει ακριβώς μέσα του την έννοια του τι σημαίνει να είσαι μετανάστης, γίνεται τελικά αγωγός για το συναίσθημα μιας ολόκληρης οικογένειας που προσπαθεί να βρει τον προσανατολισμό της.

Μέσα από αυτόν και την προσπάθειά του να κατανοήσει τον (νέο) κόσμο, ο Τσανγκ εξερευνά ζητήματα αφομοίωσης στην αγροτική Αμερική, τοποθετώντας τα μέσα σε μια ευρύτερη αναζήτηση κοινωνικού και ανθρωπιστικού προβληματισμού – πάνω στο τι σημαίνει να προέρχεσαι από κάπου, να ανήκεις, ή να βρίσκεσαι κάπου στο ενδιάμεσο, σε μια διαρκή διαπραγμάτευση ελπίδας, αγωνίας, ανεξαρτησίας και θέλησης.

«Αυτό που ήθελα περισσότερο ήταν να επιτρέψω στους θεατές να μπουν στον κόσμο αυτής της οικογένειας με ειλικρίνεια και εντιμότητα, και χωρίς να κατακρίνω κανέναν σε αυτόν», εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν ως ανθρώπινα όντα παρά οι επιφανειακές κατηγορίες που έχουμε δημιουργήσει για να μας χωρίζουν. Για κάποιους, το “Minari” μπορεί να είναι μια ευκαιρία να δουν έναν Κορεάτη Αμερικανό να λέει τελικά την ιστορία μας, αλλά έχω διαπιστώσει ότι αυτοί οι χαρακτήρες σημαίνουν εξίσου πολλά για ανθρώπους από το Αρκάνσας — ή από τη Νέα Υόρκη ή οπουδήποτε. Αυτό ήταν ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα για μένα, να δω πώς μια τόσο προσωπική ιστορία για μένα μπορεί να αγγίξει τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους με ουσιαστικούς τρόπους», λέει.

Μάλιστα, η προέλευση του όλου πρότζεκτ γεννήθηκε από την λαχτάρα του Τσανγκ να μπορέσει να πει στην μικρή του κόρη από πού ήρθε, ποια είναι η ιστορία του και της οικογένειά του(ς), το πώς ήρθαν στην Αμερική, και το τι σημαίνει για τον ίδιον αυτή η οικογένεια.

«Το να γράψω το “Minari” είχε την αίσθηση μιας τελευταίας απεγνωσμένη προσπάθειας», παραδέχεται. «Γιατί αυτό που σκεφτόμουν ήταν: αν μπορούσα να αφήσω πίσω μου μια ιστορία για να δει η κόρη μου, ποια θα ήθελα να είναι;». Εξηγεί: «Έγραψα ογδόντα οπτικές αναμνήσεις από τότε που ήμουν ακριβώς στην ηλικία της κόρης μου. Κυμαίνονταν από έντονες διαφωνίες των γονιών μου στο Αρκάνσας, σε έναν άνδρα που δούλευε για τον πατέρα μου σέρνοντας έναν σταυρό στην πόλη, μέχρι τη γιαγιά μου που έκαιγε το μισό αγρόκτημά μας. Κοιτάζοντάς τα σκέφτηκα, ίσως αυτή να είναι η ιστορία που ήθελα να πω από τότε».

Η ταινία που τελικά γεννήθηκε ήταν μια μυθοπλασία, με πολλά από αυτά τα βιωματικά στοιχεία, αλλά και ένας φόρος τιμής στους γονείς του. «Υπάρχουν αντηχήσεις εκεί, η προσωπική σημασία είναι βαθιά», τονίζει. Κι είναι τελική αυτή η έγνοια κι η ανθρωπιά που απλώνεται σε όλο το εύρος της ιστορίας, που δίνει στο φιλμ κάτι το πανανθρώπινα μεστό. Δεν κρίνει κανέναν χαρακτήρα, παρά προσπαθεί να τους καταλάβει όλους, και μαζί τις αγωνίες και τους στόχους που κουβαλούν.

Πρωτίστως λοιπόν μια ταινία για το να (ψάχνεις πού) ανήκεις, το «Minari» εντυπωσιάζει όμως παράλληλα και με τον αισθητικό του έλεγχο και το πώς μέσα από πλήρη αρμονία κάδρου, χρώματος και ερμηνειών ζωγραφίζει έναν πίνακα που τελικά δεν έχει ανάγκη κανένα άλλο αφηγηματικό κολπάκι για να επικοινωνήσει τις ιδέες του. Μοιάζει –και είναι– βιωμένο και ευθύ.

Ο Τσανγκ κι ο διευθυντής φωτογραφίας Λάχλαν Μίλνε καδράρουν τους ήρωές τους σα να μοιάζουν σχεδόν κυριολεκτικά να προσπαθούν να ταιριάξουν με το φόντο τους, δίχως πάντα να έχουν συναίσθηση του χώρου και της κατάστασής τους. Κοιτούν διαρκώς κάπου αλλού, κάπου εξωτερικά, ή κινούνται με τρόπο συχνά αντιδιαισθητικό. Είναι μια εντυπωσιακή ταινία που την ίδια στιγμή διαθέτει και τη σοφία να είναι πάντοτε ταπεινό και –πίσω από όλα– ειλικρινές.