Η πολυσυζητημένη ισπανική σειρά που κέρδισε το μεγάλο βραβείο στο φετινό Series Mania, αποτελεί μια ωμή αλλά και ενδόμυχη εξερεύνηση των οικογενειακών δεσμών και της λεπτής ισορροπίας ανάμεσα στην επιθυμία και τη συναίνεση. Μια οικογενειακή οδύσσεια με μοναδικό προορισμό την αναζήτηση της αλήθειας.

Καθώς η συγκλονιστική σειρά άρχισε να προβάλλεται στο Cinobo, με νέο επεισόδιο κάθε Δευτέρα, δίνουμε το λόγο στη συνδημιουργό (και συν-σεναριογράφο και συν-σκηνοθέτη) της σειράς Αλάουντα Ρουίζ ντε Αζούα, για να εξηγήσει τη σημασία αυτής της ιστορίας, και το πώς το τελικό αποτέλεσμα είναι βαθιά επηρεασμένο από το “Tar” και το σινεμά του Ασγκάρ Φαραντί.
 

Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

«Η συζήτηση για τη συναίνεση είναι εξαιρετικά επίκαιρη. Επαναπροσδιορίζουμε ζητήματα που ήταν αδιανόητα μόλις έξι ή επτά χρόνια πριν. Σε αυτό το πλαίσιο γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσουμε μια ιστορία για μια περίπτωση οριακής σεξουαλικής κακοποίησης στον νομικό και οικογενειακό χώρο: μια γυναίκα ισχυρίζεται ότι ο σύζυγός της τη βιάζει εδώ και χρόνια, αν και δεν την έχει χτυπήσει ποτέ και εκείνη δεν έχει πει ποτέ “όχι”.»

«Θέλαμε να εμβαθύνουμε στην έννοια της συναίνεσης, πέρα από το “ναι σημαίνει ναι”. Θέλαμε να συζητήσουμε “την αδυναμία άσκησης της βούλησης” ως το επόμενο πεδίο που πρέπει να διερευνηθεί κατά την κρίση αυτού του είδους των καταστάσεων. Πάντα πίστευα ότι το να αφηγείσαι ιστορίες που είναι φανταστικές αλλά βασίζονται στις πραγματικές εμπειρίες πολλών ανθρώπων είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Έχεις μια ιδιαίτερη ευθύνη, μια επιθυμία να το κάνεις με αυστηρότητα, χωρίς μακάβρια διάθεση και με την πρόθεση να πυροδοτήσεις μια εποικοδομητική και πραγματική συζήτηση. Γι' αυτό, από την αρχή, επέλεξα μια υπερρεαλιστική προσέγγιση, τόσο στο γράψιμο όσο και στη δημιουργία της οπτικής ταυτότητας.»

«Έγραψα τη σειρά μαζί με τη Χούλια ντε Παζ κι τον Έντουαρντ Σόλα, και περάσαμε μήνες ερευνώντας, συναντώντας ψυχολόγους, δικηγόρους, ενώσεις θυμάτων, διαβάζοντας καταγγελίες και παρακολουθώντας δίκες. Μου αρέσει να βρίσκω τα μοτίβα που επαναλαμβάνονται στις πραγματικές ιστορίες. Πιστεύω ότι αυτά τα μοτίβα συχνά κρύβουν το δομικό, το συστημικό και ακόμη και το καθολικό.»

«Αυτή η σειρά έχει γραφτεί με μεγάλη αυστηρότητα, εμπνευσμένη από διάφορες πραγματικές υποθέσεις. Όλα όσα συμβαίνουν ή λέγονται στη σειρά έχουν συμβεί μία ή περισσότερες φορές στην πραγματικότητα. Η υπόθεση είναι φανταστική, κατασκευασμένη, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πραγματική.»

ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΡΑΝΤΙ ΩΣ ΤΟ «TAR»

«Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, ένιωσα ότι η σειρά έπρεπε να διαδραματίζεται σε ένα μέρος που γνώριζα καλά, ένα μέρος όπου θα μπορούσα να νιώσω το σοκ της πραγματικότητας σε κάθε πλάνο. Για αυτόν τον λόγο, πρότεινα να γυριστεί η σειρά στο Μπιλμπάο. Ήθελα να απεικονίσω μια οικογένεια στον κόσμο των βόρειων επαρχιών. Επέλεξα επίσης ένα περιβάλλον της ανώτερης μεσαίας τάξης. Από τη μία πλευρά, είχα μια σχεδόν ανθρωπολογική πρόθεση να εξερευνήσω αυτά τα περιβάλλοντα και να απεικονίσω αυτόν τον τρόπο ζωής, συνάντησης και σχέσης μεταξύ των ανθρώπων.»

«Από την άλλη πλευρά, ήταν επίσης μια αισθητική επιλογή. Η γκρίζα, μολυβένια ατμόσφαιρα του Βορρά μου φάνηκε οπτικά ενδιαφέρουσα για μια κοινωνία που συγκρατεί τα συναισθήματά της, σπάνια εκφράζει τα προβλήματά της και θεωρεί τη συγκράτηση σύμβολο δύναμης. Ένα μέρος όπου το φθινόπωρο είναι αιώνιο και όπου η αρχιτεκτονική από πέτρα και ξύλο έχει μεγάλο βάρος. Αυτή η τυπική προσέγγιση μου επέτρεψε επίσης να βρω έναν οπτικό κώδικα και να τελειοποιήσω τη γλώσσα του έργου. Χρησιμοποίησα τα χρώματα του ουρανού και του ποταμού του Μπιλμπάο: γκρι, σκούρα μπλε, βρώμικα πράσινα...»

«Επέλεξα επίσης ένα πανοραμικό φορμά για να τονίσω τις ατμόσφαιρες και τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Σε τελική ανάλυση, αυτή είναι μια ιστορία για μια οικογένεια, και σε κάθε σκηνή υπάρχουν πάντα διάφοροι χαρακτήρες που συγκρούονται ή αλληλεπιδρούν.»

«Μια άλλη σημαντική τυπική απόφαση ήταν να αντιμετωπίσω το κοινό ως κριτές. Ήθελα να χτίσω την ένταση της ιστορίας στο ταξίδι του θεατή. Δεν υπάρχουν αναδρομές στο παρελθόν, δεν υπάρχουν απόλυτες βεβαιότητες. Οι θεατές θα πρέπει να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα, όπως σε μια δίκη, αλλά και να σκεφτούν πώς τα βγάζουμε όταν μια τέτοια ιστορία μας συγκλονίζει στην καθημερινή μας ζωή, στη γειτονιά μας ή στο γραφείο.»

«Αυτή η επιλογή με οδήγησε να δώσω στο κοινό μια προνομιακή θέση μέσω της κάμερας: την οικειότητα των σπιτιών των χαρακτήρων (Ποια είναι η ιστορία που λένε οι χαρακτήρες μεταξύ τους όταν κανείς δεν τους βλέπει;) και της αίθουσας του δικαστηρίου (Τι θα αποφασίζατε αν καθόσασταν στη θέση του δικαστή;). Αποφάσισα επίσης να είμαι αυστηρός όσον αφορά τις οπτικές γωνίες: το κοινό έχει πρόσβαση μόνο σε τέσσερις προοπτικές. Της θύματος, του φερόμενου ως θύτη και των παιδιών της.»

«Ως θεατές, θα πρέπει να κρίνουμε από αυτά που βλέπουμε, ακούμε και νιώθουμε, όπως σε μια πραγματική αίθουσα δικαστηρίου. Υπό αυτή την έννοια, ο κινηματογράφος του Φαράντι, η σειρά “The Staircase” και η ταινία “Tár” είναι μερικές από τις επιρροές που έχω στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό.»