Η σειρά «Σοβιετικά Τζιν» μας ταξιδεύει στη Ρίγα στα τέλη των ‘70s. Πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα, εκεί όπου μαίνεται σφοδρή προπαγάνδα κατά της δυτικής κουλτούρας. Αλλά ο Ρενάρς, οπαδός του ροκ εν ρολ, λάτρης της δυτικής αισθητικής και μικροκακοποιός, δεν εντυπωσιάζεται. Εργαζόμενος ως ράφτης κοστουμιών σε ένα θέατρο, εμπορεύεται δυτικά τζιν για να βγάλει επιπλέον χρήματα. Έτσι, γνωρίζει τη νεαρή φινλανδή σκηνοθέτιδα Τίνα. Αλλά αντί να της πουλήσει τα παντελόνια της, οι δύο ερωτεύονται αμέσως.
Ο Ρενάρς συνεχίζει να κάνει λάθη, ενώ η αγάπη του για τον απαγορευμένο κόσμο της μουσικής και της μόδας τον μπλέκει στα γρανάζια του καθεστώτος. Σε αυτό το πλαίσιο, η σχέση του με την Τίνα έχει κάτι το ρομαντικό όσο και γεμάτο (πολιτική) ένταση. Ο Ρενάρς καταλήγει σε ψυχιατρική κλινική, όπου ξεκινά μια παράνομη επιχείρηση κατασκευής πλαστών τζιν Levi's. Συνεργάζεται με τον διευθυντή του ψυχιατρείου, ο οποίος βγάζει καλό κέρδος. Με τη βοήθεια της Τίνα από έξω, η επιχείρηση γίνεται τεράστια επιτυχία και ο Ρενάρς γίνεται ένας underground θρύλος.
Όμως καθώς ο πράκτορας της KGB Μάρις, τον καταδιώκει, η επιχείρηση με τα τζιν σιγά σιγά σταματά να αφορά μόνο την ελευθερία του. Υπάρχει ένας μεγαλύτερος σκοπός – και ο Ρενάρς είναι ο επαναστάτης στο επίκεντρό του.
Η σειρά συνδυάζει το πολιτικό υπόβαθρο της εποχής με μια χιουμοριστική και συχνά σουρεαλιστική απλότητα, διαθέτοντας στο κέντρο της ένα μάλλον απρόσμενο σύμβολο: το γνωστό σε όλους μας τζιν παντελόνι.
Τα τζιν σήμερα θεωρούνται ένα ρούχο εκπληκτικά συνηθισμένο, τόσο που σχεδόν δεν τα προσέχεις γύρω σου. Αλλά εκείνη την εποχή, στο πλαίσιο του καθεστωτικού ελέγχου, συμβόλιζαν ένα είδος ελευθερίας, μια (απαγορευμένη) επαφή με τη Δύση. Ένα καθημερινό σύμβολο σιωπηλής εξέγερσης. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι η ποπ κουλτούρα που εισβάλει σε έναν κόσμο περιχαρακωμένο, και αλλάζει σταδιακά τα πάντα.
Μέσα από την επιλογή να αφηγηθεί μια τέτοια ιστορία έχοντας ως κεντρικό (συμβολικό) focus τα τζιν, η σειρά καταφέρνει να μιλήσει μια εποχή δίχως να μοιάζει με βαριά ιστορική αναπαράσταση ή στεγνό πολιτικό δράμα. Κωμικές καταστάσεις, έντονο συναίσθημα και μια τρέλα του παραλόγου, κάνουν τα «Σοβιετικά Τζιν» να μοιάζει περισσότερο με το κέφι μιας συναυλίας παρά με την σοβαρότητα μιας πολιτικής ιστορίας εποχής. Μιλώντας παράλληλα για τις τακτικές ενός συστήματος που –κυριολεκτικά!– προσπαθεί να ελέγξει τι φοράς.
Ελαφρώς συγγενικό με τον νοσταλγικό τόνο του «Αντίο, Λένιν!» και με κάτι από τον κατασκοπικό παλμό του «Deutschland 83», το «Σοβιετικά Τζιν» παίρνει ένα σκοτεινό κεφάλαιο ιστορίας και το πλασάρει σαν ένα παιχνιδιάρικο κινηματογραφικό στόρι χωρίς να απλουστεύει ή να προδώσει ανθρώπους και καταστάσεις. Το προσωπικό και το πολιτικό μπλέκονται αδιαχώριστα, σε μια σειρά-υπενθύμιση του πώς η κουλτούρα – είτε μιλάμε για ένα τραγούδι, μια σειρά ή, ναι, ένα παντελόνι – μπορεί να γίνει εργαλείο αντίστασης.
