Μετά από μια ανείπωτη οικογενειακή τραγωδία, μια νεαρή γυναίκα (η απίστευτη Φλόρενς Πιού του «Lady Macbeth» και του «Μικρές Κυρίες» της Γκρέτα Γκέργουιγκ, με εκφραστική βαρύτητα που αντιστοιχεί σε εμπειρία δεκαετιών, μόλις στα 23 της) ταξιδεύει μαζί με το αγόρι της στη Σουηδία, όπου εκείνος μαζί με την παρέα του σκοπεύουν να επισκεφθούν ένα άγνωστο, μυστηριώδες παγανιστικό Φεστιβάλ.

Εκείνη, η Ντάνι, προσπαθεί ακόμα να ξεπεράσει το οικογενειακό τραύμα που βίωσε μετά την αυτοκτονία της αδερφής της. Ο σύντροφός της είναι ο Κρίστινα, που σπουδάζει πολιτιστική ανθρωπολογία. Η σχέση τους αντιμετωπίζει, φυσικά, δυσκολίες. Μπορεί το μυστηριώδες αυτό Φεστιβάλ να δώσει τη λύση που χρειάζονται; Εκεί, θα παρακολουθήσουν την τελετή του μεσοκαλόκαιρου που συμβαίνει κάθε 90 χρόνια. Τι ακριβώς περιλαμβάνει όμως αυτή η τελετή;

Ο Άρι Άστερ ξεκίνησε την καριέρα του με το «Η Διαδοχή» («Hereditary»), μια ταινία τρόμου που ήδη αποτελεί συνώνυμο του νέου κύματος του είδους στις ΗΠΑ, ταινίες horror που μετατρέπουν τις θεματικές τους σε πρωταρχικό κείμενο αντί για αλληγορίες ανάμεσα στις γραμμές. Το «Μεσοκαλόκαιρο» που ακολούθησε, πέτυχε το κύμα αυτό στην κορύφωσή του, πέτυχε την Φλόρενς Πιού τη στιγμή που έγινε σταρ (δίνοντάς της έναν άμεσα εμβληματικό ρόλο), και προσέφερε στην ιντερνετική σινεφιλική κοινότητα χορταστικό υλικό για αναλύσεις και memes.

Η επιτυχία της ταινίας λοιπόν σε αυτό τον κύκλο νεότερων σινεφίλ ήταν εξαρχής σημαντική, όμως εξίσου σημαντικές είναι κι οι επιρροές πίσω της. Επιρροές του σκηνοθέτη Άρι Άστερ, που από την πρώτη στιγμή διέθετε ένα κλασικό σινεφίλ γούστο, το οποίο μετέφραζε σε κάτι νέο. Υπό μία έννοια, το σινεμά του γεφυρώνει μια κλασική με μια νέα εποχή σινεφιλίας. Ίσως εκεί να βρίσκεται η επιτυχία, κιόλας.

Κατά την κυκλοφορία της ταινίας πριν μερικά χρόνια, ο Άστερ είχε αναλύσει στο Indiewire τις ταινίες που ενέπνευσαν το «Μεσοκαλόκαιρο». Αυτές είναι 5 εξ αυτών.

«Σκηνές από Ένα Γάμο», του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

«Ο Μπέργκμαν είναι ένας από τους ήρωές μου. Τον αγαπώ. Αγαπώ τόσο πολύ τη δουλειά του, και πάντα τον έχω στο μυαλό μου, απλώς και μόνο λόγω του πόσο τον αγαπώ. Η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών είναι το “Φάνι και Αλέξανδρος”. Αλλά για να είμαι ειλικρινής σκεφτόμουν περισσότερο τον Μπέργκμαν όσο έκανα τη “Διαδοχή” παρά όσο έκανα το “Μεσοκαλόκαιρο”. Όμως οι “Σκηνές από Ένα Γάμο” ήταν οπωσδήποτε στο μυαλό μου.»

«Δεν είναι ότι το σκεφτόμουν ενεργά, αλλά αυτή είναι απλά η απόλυτη ταινία χωρισμού και δεν ξεπερνιέται. Είναι πιθανότατα και το καλύτερο γράψιμο που έχω συναντήσει ποτέ σε ταινία επίσης– αυτοί οι μονόλογοι είναι απλά τα πιο κτηνώδη πράγματα στον κόσμο».

«Μαύρος Νάρκισσος» και «Tales of Hoffmann», των Πάουελ και Πρεσμπέργκερ

«Κυνηγούσα αυτό το λουκ της three-strip technicolor κάμερας (σσ. δημοφιλής κάμερα από τα ‘30s μέχρι τις αρχές των ‘50s) οπότε ο “Μαύρος Νάρκισσος” και το “Tales of Hoffmann” ήταν πολύ στο μυαλό μου. Μιλούσα στον διευθυντή φωτογραφίας Πάβελ Πογκορζέλσκι για εκείνα τα φιλμ, και βάλαμε τους κολορίστες μας να κοιτάξουν τον “Μαύρο Νάρκισσο” ειδικότερα ώστε να ενθουσιαστούν για το τι αισθητικές δυνατότητες υπήρχαν. Η ιδέα δεν ήταν να το κάνουμε να μοιάζει με εκείνες τις ταινίες, αλλά να στοχεύσουμε σε αυτό που νιώθουμε πως το three-strip technicolor μοιάζει όταν κλείσουμε τα μάτια μας και το σκεφτούμε, παρά αυτό που όντως φαίνεται στην οθόνη».

«Dogville», του Λαρς φον Τρίερ

[Spoilers για το τέλος του «Dogville» και το τέλος του «Μεσοκαλόκαιρου».]

«Το “Dogville” ήταν συντριπτικό για μένα. Το είδα με τη μητέρα μου, και το αγαπήσαμε κι οι δύο, και θυμάμαι αυτή την τοξική κάθαρση στην ταινία που ήταν τόσο απόλυτη. Εννοώ, είναι ένα τρίωρο φιλμ που ξοδεύει 2 ώρες και 45 λεπτά δικαιολογώντας την επερχόμενη μαζική δολοφονία ενός ολόκληρου χωριού. Και θυμάμαι να νιώθω “Θεέ μου… αυτή η ταινία με έχει εκπαιδεύσει απλά να είμαι γεμάτος χαρά στο τέλος”.»

«Δε θα ήταν σωστό να πω ότι σκεφτόμουν ενεργά το “Dogville” όσο έκανα το “Μεσοκαλόκαιρο”, αλλά θα πρέπει να ήταν μια υποσυνείδητη επιρροή, επειδή αυτό που κάνει εκείνο το φιλμ με την κάθαρση είναι αυτό που θέλω να κάνω με την κάθαρση εδώ – θέλω να είναι μια έκφραση χαράς, θέλω το τέλος να είναι συναρπαστικό και κάπως ευτυχές για το κοινό. Και την ίδια στιγμή θέλω κάτι περίπλοκο που με το οποίο θα πρέπει να αναμετρηθείς».

«Τραγούδια από το Δεύτερο Όροφο», του Ρόι Άντερσον

«Ο Ρόι Άντερσον είναι πολύ σημαντικός σκηνοθέτης για μένα. Ειδικά τα “Τραγούδια από τον Δεύτερο Όροφο”. Είναι άλλη μια ταινία που είδα στο σινεμά με τη μητέρα μου όταν βγήκε το ‘01, όταν ήμουν 15 χρονών. Μου άλλαξε τη ζωή. Έκανα ένα μικρού μήκους πολύ καιρό πριν που ήταν η προσπάθειά μου να κάνω Ρόι Άντερσον, αλλά δε μπορείς να κάνεις Ρόι Άντερσον. Στήνει τις πιο τέλειες βινιέτες, και νομίζω πως έχει έναν ολόκληρο μήνα για να χτίσει το σκηνικό της κάθε σκηνής.»

«Save the Green Planet!», του Τζανγκ Τζουν-χουάν

«Υπάρχουν τόσες Νοτιοκορεάτικες ταινίες που έχουν βγει τα τελευταία 20 χρόνια που με έχουν κάνει να νιώθω… [χαμογελάει και κουνάει το κεφάλι του]. Αγαπώ το πώς ισορροπούν διαφορετικούς τόνους. Ο Λι Τσανγκ-ντονγκ, ο Μπονγκ Τζουν-χο, όλοι οι γνωστοί. Από όλες, διαλέγω το ακατηγοριοποίητο “Save the Green Planet!”. Ήταν τεράστιο για μένα.»

ΜΠΟΝΟΥΣ:

Η δεκάδα του Άρι Άστερ στην ψηφοφορία του Sight & Sound για την καλύτερη ταινία όλων των εποχών

Vertigo (Χίτσκοκ)
8 ½ (Φελίνι)
Barry Lyndon (Κιούμπρικ)
Raging Bull (Σκορσέζε)
Playtime (Τατί)
Sansho the Bailiff (Μιζογκούτσι)
Persona (Μπέργκμαν)
A Serious Man (Τζόελ & Ίθαν Κόεν)
Shoah (Λανζμάν)
Songs from the Second Floor (Άντερσον)