Μια ανύπαντρη μητέρα βλέπει το μοναχογιό της να πεθαίνει ανήμερα των 17ων γενεθλίων του, στην προσπάθειά του να πάρει αυτόγραφο από μια ηθοποιό. Εξαιτίας της οδυνηρής απώλειας, η γυναίκα αποφασίζει να εντοπίσει τον πατέρα του παιδιού, επιλογή που ανοίγει το δρόμο για μια υπαρξιακή οδύσσεια που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί.

Μια από τις πιο σπουδαίες στιγμές στη φιλμογραφία του Ισπανού μετρ, αυτό το πολύχρωμο, πληθωρικό, απόλυτα ιδιοσυγκρασιακό μελόδραμα, είναι ένα απαραίτητο must-see για όλους τους λάτρεις του αλμοδοβαρικού σύμπαντος αλλά και για όλους όσους πιστεύουν στην ομορφιά και στη φιλία.

Ταυτόχρονα, το κλασικό αυτό φιλμ θεμελίωσε με τον τρόπο του μια στροφή του Αλμοδόβαρ σε πιο δραματικές αφηγήσεις, που κυριαρχούν στην πιο ώριμη περίοδό του, μέχρι και σήμερα. Για το αριστούργημά του αυτό, ο Αλμοδόβαρ κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες το 1999 και ακολούθως το Όσκαρ Διεθνούς Φιλμ. Σήμερα, παραμένει ένα από τα εμβληματικά έργα του, συνώνυμο ίσως με την πεμπτουσία του σινεμά του, καθώς καταλαμβάνει μια θέση που συνδέι την αναρχική με την ώριμή περίοδό του.

Έχει ενδιαφέρον λοιπόν να δούμε πώς προσέγγιζε τότε όλα αυτά τα στοιχεία ο Αλμοδόβαρ, κατά την κυκλοφορία του φιλμ πίσω στο 1999. 
Επιλέγουμε μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη που είχε δώσει το 1999 στο περιοδικό Filmmaker, όπου μιλάει μεταξύ άλλων για τη μετάβαση του στυλ του, για το πώς είχε βάρεθεί να κάνει (μόνο) αυτά που ζητούσε από αυτόν ο κόσμος, για το θέατρο, τις ηθοποιούς και τις γυναίκες – αλλά και, από τότε κιόλας, για το ενδεχόμενο να κάνει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία.
 

Είδατε; Ποτέ δεν είναι αργά!

…Κάνω ταινίες μυθοπλασίας επειδή μου αρέσει η αναπαράσταση. Γι' αυτό δεν κάνω ντοκιμαντέρ, και δεν νομίζω ότι θα κάνω ποτέ ντοκιμαντέρ. Τα χρώματα των ταινιών μου δεν είναι εντελώς αληθινά, γιατί μου αρέσει αυτή η απόσταση. Δεν θέλω να φτιάξω κάτι που να φαίνεται εντελώς αληθινό. Θέλω μια αναπαράσταση αυτού. Και αυτό είναι που με γοήτευε και για το οποίο άρχισα να κάνω ταινίες.

…Δεν νομίζω ότι ο τρόπος που κάνω τα πράγματα έχει να κάνει με το να λέω την αλήθεια. Αλλά το στυλ δεν σημαίνει ότι λες ψέματα. Το στυλ μερικές φορές σου δίνει περισσότερη δύναμη να πεις πράγματα. Γιατί υπάρχει κάτι με το οποίο ο θεατής πρέπει να ταυτιστεί, και για μένα αυτό το πράγμα είναι το συναίσθημα. Και αυτό το συναίσθημα μπορεί να απομονωθεί σε ένα σκηνικό που είναι εντελώς τεχνητό. Δεν εννοώ ότι όλα είναι αναπαραστατικά, ψεύτικα, στυλιζαρισμένα. Όχι τα πάντα. Υπάρχει κάτι που πρέπει να είναι πολύ ξεκάθαρο, και αυτό είναι η καρδιά μας, η ευαισθησία μας.

… Το «Λεωφορείο ο Πόθος» έχει πολλά νοήματα, και όχι μόνο τα νοήματα που ήθελε ο Τένεσι Γουίλιαμς, αλλά όλα τα νοήματα που έχει για τους χαρακτήρες της ταινίας μου. Για τη Μανουέλα, το να κάνει αυτό το έργο ήταν κατά κάποιον τρόπο μια πρόβα για αυτό που θα έκανε αργότερα στη δική της ζωή. Έκανε αυτό το έργο 20 χρόνια πριν, και κατά τη διάρκεια εκείνου του έργου γνώρισε τον σύζυγό της Εστέμπαν, ο οποίος θα γινόταν στη συνέχεια η Λόλα. Ο Εστέμπαν έπαιξε τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι, και 20 χρόνια αργότερα θα μπορούσε ίσως να παίξει τέλεια την Μπλανς ΝτιΜπουά.

…Αυτά τα πράγματα είναι νοήματα που παίρνω για τον εαυτό μου και που με βοηθούν να μην νιώθω ότι είναι όλα άσκοπα. Και το χρειάζομαι: Χρειάζομαι να δίνω εξηγήσεις στον εαυτό μου για ό,τι κάνω. Δεν έχω συνηθίσει να διευκρινίζω αυτά τα ιδιωτικά πράγματα, γιατί άλλοτε είναι πολύ σοβαρά, άλλοτε σε βοηθούν, άλλοτε δεν έχουν τόσο νόημα.

…Το καμαρίνι είναι για μένα το κέντρο του γυναικείου σύμπαντος. Μου αρέσει πολύ να βλέπω τις ηθοποιούς όταν βάφονται ή όταν παίρνουν τα φορέματά τους. Είναι πολύ οικείο. Μιλούν. Μου φαίνεται ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να πουν ψέματα στο καμαρίνι ή στην τουαλέτα ή στην κουζίνα. Αυτοί είναι χώροι στους οποίους μπορείς να πεις μόνο την αλήθεια. Δεν ξέρω γιατί. Όπως σε ένα πάρτι, όπου οι γυναίκες συνήθως βρίσκονται στην κουζίνα και μιλάνε για τους συζύγους τους επειδή είναι πιο μεθυσμένες από το συνηθισμένο και είναι λίγο πιο ειλικρινείς.

…Από το «Flower of my Secret» και μετά [σσ. δηλαδή με την άτυπη τριλογία των «Flower of My Secret», «Καυτή Σάρκα» και «Όλα για τη Μητέρα Μου») τείνω προς μεγαλύτερη νηφαλιότητα, μεγαλύτερη απλότητα και μεγαλύτερη διαφάνεια στην ανάλυση του κάθε πλάνου και της κάθε εικόνας. Και περισσότερο από ποτέ σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες μου, ο πόνος είναι πολύ πιο παρών. Υπάρχει επίσης χιούμορ, όπως υπάρχει και στην καθημερινή ζωή. Αλλά μου φαίνεται ότι υπάρχει περισσότερος πόνος παρά επιθυμία σε αυτές τις ταινίες.

…Ίσως είναι επειδή γερνάω! Αλλά ήθελα πραγματικά να το κάνω έτσι. Απέρριψα όλα τα βασικά χρώματα. Χρησιμοποίησα το μαύρο και το λευκό - τα οποία είναι χρώματα που δεν χρησιμοποιώ ποτέ. Χρησιμοποίησα πολύ σκούρο πράσινο στις δύο τελευταίες ταινίες, ένα χρώμα που πάντα απέρριπτα. Η κουλτούρα μου είναι πολύ πολύχρωμη, αλλά η παλέτα μου προφανώς αλλάζει, νομίζω επειδή ήμουν πολύ κορεσμένος με τον εαυτό μου και με αυτό που έκανα τη δεκαετία του '80. Είχα βαρεθεί να είμαι ο «Αλμοδόβαρ». Δεν έχω κάποιου είδους κρίση ταυτότητας ή πρόβλημα. Αλλά ό,τι μου έφερνε το συνεργείο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν πολύ «αλμοδοβαρικό» το απέρριπτα αμέσως.

…Αφού γύρισα αυτές τις τρεις ταινίες, νιώθω πιο ελεύθερος να κάνω πραγματικά ό,τι θέλω, επειδή νομίζω ότι το κοινό έχει πλέον αναγνωρίσει ότι μπορώ να κάνω όλα αυτά τα διαφορετικά πράγματα. Μπορώ να πάρω όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ και να δουλέψω σε όλα αυτά τα διαφορετικά θέματα. Παρατηρώ κάτι που το κοινό απαιτεί από μένα, σαν να ήμουν τραγουδιστής και οι άνθρωποι μου έλεγαν τι πρέπει να τραγουδήσω: γκέι, σεξ και κωμωδία.

…Ίσως κάνω ταινία στην αγγλική γλώσσα. Εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση και δουλεύουμε πάνω στο σενάριο. Αλλά πρέπει να πω ότι δεν το αισθάνομαι ακόμα σωστό για μένα. Δεν έχω αποφασίσει ότι το σενάριο είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να είναι.Το έργο μου που έχει αναπτυχθεί περισσότερο μέχρι σήμερα είναι το αγγλόφωνο έργο «The Paper Boy». [σσ. Το σκηνοθέτησε τελικά ο Λι Ντάνιελς.] Αλλά μέχρι να πω «Action!» δεν είμαι πραγματικά σίγουρος για το τι ταινία θα κάνω. Το κοινό απαιτεί από μένα γκέι, κωμωδία και σεξ. Γιατί ξέρουν ότι η συναισθηματική καρδιά είναι δεδομένη.Και νομίζω ότι έχει και τα τρία. Είναι μια πολύ σκοτεινή ιστορία, αλλά έχει πολύ χιούμορ. Υπάρχει μια μεγάλη σεκάνς σεξ και υπάρχει πολλή επιθυμία.