Τίποτα δεν γίνεται κλασικό χωρίς λόγο. Ειδικά ένα θεατρικό από τη δεκαετία του 1930 που από το πρώτο ανέβασμά του χαιρετίστηκε ως ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας και ανεβαίνει αδιαλείπτως μέχρι και τις μέρες μας.

Ο «Ματωμένος Γάμος» («Bodas de Sangre» στα ισπανικά) του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1933 και εμπνεύστηκε από πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην αγροτική Ανδαλουσία. Αυτή η ιστορία των δύο νέων, οι οποίοι ερωτεύονται παρά τις οικογενειακές τους διαμάχες και τις κοινωνικές προσδοκίες, γίνεται στα χέρια του Ισπανού ποιητή και δραματουργού ένας ύμνος στα απόλυτο και τυφλό πάθος, καθώς η νύφη εγκαταλείπει τον γαμπρό της και τρέπεται σε φυγή με τον παλιό της αγαπημένο, με νομοτελειακό αποτέλεσμα τη μοιραία σύγκρουση και τον θάνατο. Κι όλα αυτά με έναν μοναδικά ποιητικό και λυρικό λόγο, μια γλώσσα πύρινη και παθιασμένη, η οποία προκαλεί στον θεατή θυελλώδη συναισθήματα, ανάλογα με εκείνα που ξεχειλίζουν από το ίδιο το κείμενο.

Αυτό το πλούσιο συναισθηματικό υπόβαθρο του «Ματωμένου Γάμου», όπως και όλων των θεατρικών που άφησε παρακαταθήκη ο Λόρκα μέχρι τη δολοφονία του από το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, βρήκε πολλές φορές τον δρόμο του στο σινεμά και (κυρίως) στην τηλεόραση, με δύο βασικούς σταθμούς. Ο πρώτος ήταν η ομότιτλη ταινία του Κάρλος Σάουρα το 1981, πρώτο μέρος της «Τριλογίας του Φλαμένκο», η οποία πειραματίστηκε με τη θεατρικότητα και τη σωματικότητα του έργου μέσα από τον χορό και τον περιορισμένο χώρο της σκηνής.

Ο δεύτερος είναι το «La Novia» («Η Νύφη» στα ισπανικά) της Πάουλα Ορτίθ, που κυκλοφόρησε το 2015. Αν και το θεατρικό του Λόρκα δεν παρατίθεται αυτούσιο και από τους τίτλους έναρξης δηλώνεται ότι είναι μια διασκευή, πολλά αποσπάσματα από το πρωτογενές υλικό έχουν χρησιμοποιηθεί στο σενάριο για να δώσουν τον τόνο και τον ρυθμό με τη μοναδική λυρική τους ένταση και για να αποδώσουν την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου πάθους και την τραγωδία της αγάπης και της προδοσίας.

Μοντέρνα, αλλά και τόσο κλασική ταυτόχρονα, η ταινία διατηρεί την ποιητική και τραγική ατμόσφαιρα του πρωτότυπου έργου, ισορροπώντας θαυμαστά ανάμεσα στις θεατρικές του καταβολές και σε μια κινηματογραφική σύλληψη που εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του μέσου: slow motion, τράβελινγκ της κάμερας και ασφυκτικά κοντινά, σε συνδυασμό με το υποβλητικό φυσικό τοπίο (που μετατρέπεται χάρη στην ατμοσφαιρική διεύθυνση φωτογραφίας σε κεντρικό ήρωα του έργου) και μια εξαιρετική μουσική υπόκρουση, αποτελούμενη από το score του  Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι και παραδοσιακά ή εκμοντερνισμένα φλαμένκο.

Σε ένα τόσο εμβληματικό έργο, ωστόσο, όλα κρίνονται από τους ηθοποιούς, οι οποίοι καλούνται να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος των αρχετυπικών ηρώων. Η Ίνμα Κουέστα στον απαιτητικό πρωταγωνιστικό ρόλο γεμίζει την οθόνη με ομορφιά, φλόγα και μια γήινη σεξουαλικότητα που μοιάζει να αναβλύζει από τις παραδόσεις και τα εδάφη της Ανδαλουσίας. Στη δημιουργία της πρέπουσας δραματικής έντασης και μιας εκρηκτικής ερωτικής χημείας συμβάλλουν τα μέγιστα και οι Άλεξ Γκαρσία και Άσιερ Ετξεάντια, ως τα άλλα δύο σκέλη του μοιραίου ερωτικού τριγώνου, ο Λεονάρντο και ο Γαμπρός αντίστοιχα. Την παράσταση όμως κλέβει η δωρική και αγέρωχη Μητέρα της Λουίζα Γκαβάσα, η οποία κέρδισε μάλλον αναμενόμενα και το Γκόγια Β’ Γυναικείου Ρόλου.

Ο «Ματωμένος Γάμος» της Ορτίθ είναι ένα στοιχείο της φύσης, έτοιμο να συνδεθεί μέσα από την τραγωδία και τον θάνατο με τη βαθύτερη ουσία της: την ξηρασία του εδάφους, τον μαγνητισμό του φεγγαριού, την καθαρότητα του αίματος και τον πόνο της καρδιάς. Ο υπέροχος, αιώνιος και ποιητικός λόγος του Λόρκα βρίσκει τις εικόνες που του αξίζουν και μπορεί πλέον να αντηχεί μέσα (και) από την οθόνη.