Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες τάσεις της νέας γενιάς κριτικών τα τελευταία χρόνια, είναι η συνεχής και σχεδόν εμμονική αγάπη για τα neo-noir ερωτικά θρίλερ που κυριάρχησαν στις ΗΠΑ από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 ως το 2000 περίπου. Μέσα από πρόσφατα αφιερώματα και επανεκτιμήσεις, το υποείδος αυτό αρχίζει να απολαμβάνει της κριτικής εκτίμησης, ένα φαινόμενο που αναλογικά μοιάζει με την αντίστοιχη αγάπη που αναπτύχθηκε στα ‘70s για τα πρώτα film noir.

Από τη Σάρον Στόουν και το «Βασικό Ένστικτο» ως την Λίντα Φιορεντίνο με τα «Jade» και  «Τελευταία Αποπλάνηση», οι μοιραίες γυναίκες επανήλθαν στην επικαιρότητα, σε αντίθεση με τη «Μοιραία Γυναίκα» του Στέφαν Έλιοτ. Και πώς να έρθει, όταν ο Αυστραλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Στέφαν Έλιοτ, δέχτηκε επίθεση την εποχή της κυκλοφορίας της ταινίας για τη συνοχή στο σενάριο, όταν ο ίδιος προσπαθούσε να εξηγήσει τη μάχη που έδωσε με τους παραγωγούς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Η ταινία του βασίστηκε στο βιβλίο του Μαρκ Μπεμ, που μετρούσε ήδη μια κινηματογραφική διασκευή, την «Εκδρομή Θανάτου» (1983) του Κλοντ Μιλέρ υπό τη σεναριακή διασκευή του Ζακ Οντιάρ. Ο Έλιοτ ανέλαβε μόνος του τη διασκευή, προσπαθώντας να φτιάξει ένα μοντέρνο tech noir, σε μια εποχή που το «Matrix» μεσουρανούσε και οι νέες τεχνολογίες έμπαιναν δυναμικά και στο περιεχόμενο των ταινιών. Διατηρώντας στοιχεία μαγικού ρεαλισμού και με πρωταγωνιστικό ζευγάρι τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και Άσλεϊ Τζαντ, ο Έλιοτ έβαλε τους ήρωές του να φτάσουν ως το τέλος του κόσμου (στο Cafe at the end of the world συγκεκριμένα) για να βρουν τη σωτηρία τους. Αν υπάρχει μια ανισορροπία στην αφήγηση οφείλεται στο πετσόκομμα της ταινίας στο μοντάζ, χωρίς την άδεια του Έλιοτ, με τους κριτικούς να μην ασχολούνται με αυτό και να μην ζητούν κάποιου είδους αποκατάσταση – δεν είναι δα και ο Ζακ Σνάιντερ.

Τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Έλιοτ καταγράφηκαν στο «Killing Priscilla», ένα μικρό ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2000 η καλή του φίλη και συνεργάτιδα Λίζι Γκάρντινερ. Οι δυο τους δούλεψαν μαζί στο αξέχαστο «The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert», το οποίο έδωσε Όσκαρ στην Γκάρντινερ και χάρισε δόξα στον Έλιοτ. Ο τελευταίος έκανε μετά το «Welcome to Woop Woop» που δεν είχε την ίδια επιτυχία, αλλά του έδωσε το διαβατήριο για μια διεθνή συμπαραγωγή, κάτι που τελικά μόνο προβλήματα του δημιούργησε. Σήμερα, το «Eye of the Beholder», όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας και του βιβλίου που την ενέμπνευσε, βλέπεται ως ένα εξαιρετικά γοητευτικό θρίλερ, πολύ διαφορετικό από την πλειοψηφία των τότε πετυχημένων του είδους, κάτι που στοίχισε στο box office. Ο χρόνος όμως ξέρει καλύτερα.