Τίποτα δεν είναι αληθινό, τα πάντα επιτρέπονται. 
Όταν μια ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ ξεκινά με αυτή τη δήλωση, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ακολουθήσει κάτι που δεν έχει αποτυπωθεί ξανά στη μεγάλη οθόνη. Κι όταν αυτό το κάτι είναι το ίσως πιο ανεπίδεκτο σε κινηματογράφηση βιβλίο του προηγούμενου αιώνα, δηλαδή το Γυμνό Γεύμα του Γουίλιαμ Μπάροουζ, τότε το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι αυτό που θα ακολουθήσει μπορεί να περιγραφεί μόνο ως μια εμπειρία που εξολοθρεύει κάθε λογική σκέψη. Έχει προειδοποιήσει ρητά άλλωστε και ο κεντρικός ήρωας της ταινίας από την αρχή. 
 

Το Γυμνό Γεύμα ήταν η νομοτελειακά προδιαγεγραμμένη συνάντηση του Κρόνενμπεργκ με τον Μπάροουζ το έτος 1991. Όλη η φιλμογραφία του Καναδού σκηνοθέτη που απογείωσε αισθητικά το είδος του body horror ως μέθοδο προσέγγισης και ερμηνείας του παράλογου και του γκροτέσκου που ελλοχεύει στην ανθρώπινη κατάσταση συνηγορούσε σε αυτή την επαφή με το εμβληματικά παροξυσμικό ομότιτλο λογοτεχνικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα για τον εθισμό και την αναζήτηση της ηδονής, στο οποίο κάθε λογική ή αφηγηματική αλληλουχία ανατρέπεται για ένα κατακερματισμένο, αλλά συγκλονιστικό μέσα στην αμεσότητα του βιωματικό τριπάρισμα. 
Κι αν ο ίδιος ο Μπάροουζ προσπαθούσε επί δεκαετίες να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του, ή έστω κάτι από αυτό, κι έφτασε μέχρι το σημείο να ιδρύσει και εταιρεία παραγωγής για να το υλοποιήσει, ο Κρόνενμπεργκ προσπέρασε το σκόπελο μιας στείρας κι εκ των πραγμάτων ατελέσφορης οπτικοποίησης ενός οργιαστικά αταξινόμητου (και για να μην κρυβόμαστε, οριακά ακατάληπτου) βιβλίου μεταφέροντας την ατμόσφαιρά του σε μια ιστορία που δανείζεται στοιχεία από το σύνολο του έργου του συγγραφέα και από την ίδια τη μυθιστορηματική ζωή του. 

«Γυμνό Γεύμα», όπως άλλωστε ο Μπάροουζ εξήγησε (;), είναι «η παγωμένη στο χρόνο στιγμή που όλοι βλέπουν τι υπάρχει στην άκρη κάθε πιρουνιού», η υπερβατική εκείνη εμπειρία που ο κόσμος αποκαλύπτεται απογυμνωμένος σε όλη του την ομορφιά και τη φρίκη. Ο Κρόνεμπεργκ κερνά πλουσιοπάροχα την ομορφιά και τη φρίκη αυτή, ξεναγώντας μας στον παραισθησιογόνο κόσμο του Ουίλιαμ Λι, ενός εξολοθρευτή εντόμων και συγγραφέα σε λογοτεχνική κρίση, ο οποίος εθίζεται στο κατσαριδοκτόνο που χρησιμοποιεί ως ναρκωτικό μαζί με τη γυναίκα του για να βυθιστεί στον κόσμο της Διαζώνης (Interzone), εκεί όπου τα έντομα αποκτούν φωνή, οι γραφομηχανές μετατρέπονται σε τερατόμορφα έντομα με αχόρταγες και σαρκώδεις οπές και κάθε σύνορο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας καταλύεται. 
 

O Ουίλιαμ Λι είναι φυσικά το alter ego του Ουίλιαμ Μπάροουζ και σ’ αυτή τη συναρπαστική εξερεύνηση του μυαλού του συγγραφέα και του έργου του ο Κρόνενμπεργκ προσεγγίζει το υλικό του δημιουργώντας έναν μοναδικά sui generis κινηματογραφικό κόσμο που συνδυάζει τον ψυχεδελικό ρεαλισμό με τη σουρεαλιστική αισθητική, χτίζοντας ένα σύμπαν διαρκούς αστάθειας και ανασφάλειας. 
Πραγματικά συμβάντα, όπως ο διαβόητος πυροβολισμός στο κεφάλι της συζύγου του συγγραφέα το 1951 στην Πόλη του Μεξικού από τον ίδιο, και υπαρκτά πρόσωπα, όπως ο Άλεν Γκίνσμπεργκ και ο Τζακ Κέρουακ, δηλαδή τα άλλα δύο μέλη της άτυπης αγίας (ή μάλλον ανόσιας) τριάδας των beat συγγραφέων, διαθλώνται μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του Κρόνενμπεργκ και εμπλουτίζονται με σημειολογικές και συμβολικές αναφορές από το σύνολο του έργου του Μπάροουζ για έναν πολυεπίπεδο αναστοχασμό πάνω στη συγγραφική δημιουργία, τη σεξουαλικότητα αλλά και την ίδια την υφή της πραγματικότητας. 

Κι όλα αυτά σε ένα ιδανικό πάντρεμα με τις γνωστές εμμονές του σκηνοθέτη, δηλαδή το ανθρώπινο σώμα ως το πεδίο εκείνο της εξερεύνησης και της ανακάλυψης της ταυτότητας μέσω του εθισμού, του πειραματισμού και της παραμόρφωσης, αλλά και μια υποδόρια αίσθηση σαρκασμού, ένα ειρωνικό κλείσιμο του ματιού για ό,τι σοκαριστικό, αισθησιακά αποτρόπαιο και αποτρόπαια αισθησιακό διαδραματίζεται. 
Εκεί που τίποτα δεν είναι αληθινό και τα πάντα επιτρέπονται.