Η Τζοάν τού τίτλου σπάει τον τέταρτο τοίχο από το πρώτο κιόλας πλάνο, όσο οδηγεί εν μέσω μιας βροχερής νύχτας. Μιλάει για το όνομά της και για την καταγωγή της. Σκοπεύει να αφηγηθεί την ιστορία της ζωής της, να μοιραστεί τις αναμνήσεις της, να πει όλα όσα την έφεραν μέχρι αυτό το σημείο που στρέφει το βλέμμα της στον θεατή. Δηλώνει, όμως, από την αρχή ότι είναι μια αναξιόπιστη αφηγήτρια. Γιατί η μνήμη διαθλά τα γεγονότα και τα διαστρεβλώνει. Γιατί ο καθένας πρέπει να χτίσει το δικό του αφήγημα για να επιβιώσει από αυτό που λέγεται ζωή.
Αυτό που ακολουθεί δεν είναι ένα συμβατικό δράμα για τις επιλογές και τους σταθμούς στη ζωή μιας μεσήλικης γυναίκας, αν και παραπλανητικά μοιάζει με μία ακόμα από τις πολλές, κυρίως γαλλικές, ταινίες που έχουν αυτό το θέμα. Η Τζοάν φυσικά ερωτεύεται στα νιάτα της, απογοητεύεται, γεννά εκτός γάμου ένα παιδί, γίνεται επιτυχημένη εκδότρια, ερωτεύεται ξανά, ώριμη πια, έναν συγγραφέα. Ελλοχεύει, όμως, τόσο στο παρόν της, στο άδειο πατρικό που μοιάζει φορτωμένο από αναμνήσεις, όσο και στο παρελθόν της, όπως αυτό ξεδιπλώνεται σταδιακά, αποσπασματικά και κατακερματισμένα, κάτι απροσδιόριστα ανοίκειο που περιμένει να αποκαλυφθεί. Κι αυτό θα συμβεί όταν επισκεφτεί την Τζοάν ο μοναχογιός της.