Όπως έχει συμβεί με όλες τις πραγματικά σπουδαίες δημιουργίες, το «Μια Μέρα, Ένας Έρωτας» («One from the Heart») σήμερα είναι αναγνωρισμένο από ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης κριτικής ως ένα από τα αριστουργήματα του σκηνοθέτη. Στην εποχή του αντιμετωπίστηκε μάλλον ειρωνικά, κυρίως γιατί πολύς κόσμος στο Χόλιγουντ είχε αρχίσει να μην αντέχει τη μεγαλομανία του Κόπολα, ίσως και τη μεγαλομανία του δημιουργού γενικότερα, σε χρόνια που τα στούντιο και το υπερθέαμα ξανάπαιρναν βίαια το πάνω χέρι μετά από μια 15ετία περίπου όπου νέοι σκηνοθέτες διεκδίκησαν το όραμά τους με ευνοϊκότερους όρους.
Τα κείμενα λοιπόν τότε στέκονταν στα (κραυγαλέα όντως) λάθη του Κόπολα ως παραγωγός, καθώς ξανάφτιαξε ολόκληρους δρόμους του Λας Βέγκας, έδινε οδηγίες μέσα από ένα, μυθικό πλέον, βαν, έχτιζε και γκρέμιζε σκηνικά όποτε το έκρινε ως αναγκαίο. Η ταινία του καταποντίστηκε γενικώς, ο ίδιος χρεωκόπησε και μπήκε σε μια διαδικασία αποπληρωμής που κράτησε χρόνια και τον έφερε σε projects που ούτε καν θα συζητούσε στο παρελθόν. Η εικόνα όμως έμεινε και θα μείνει για πάντα και το «Μια Μέρα, Ένας Έρωτας» είναι ένα χάρμα οφθαλμών, καταραμένο παραμύθι για τους ηττημένους (ή τους γκαντέμηδες μια που μιλάμε για τζόγο) αυτής της ζωής.
Τι συνέβη όμως πίσω από αυτό το οπτικό θαύμα; Στο «Dream Studio», ο ίδιος ο Κόπολα αλλά και οι συνοδοιπόροι του στο όνειρο μιλούν γι’ αυτή τη μοναδική απόπειρα.