Η ιστορία του ακροδεξιού εξτρεμισμού δεν είναι, δυστυχώς, μια υπόθεση του παρελθόντος. Με το φάντασμα της ακροδεξιάς ξανά πάνω από την Ευρώπη, η βρετανική σειρά «The Walk-In», που παρακολουθούμε αποκλειστικά στο Cinobo, μοιάζει συνταρακτικά επίκαιρη.

Το «Walk-In» βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία γεμάτη ένταση και προδοσία, έχοντας ως κεντρική φιγούρα τον Μάθιου Κόλινς (τον οποίο υποδύεται ο Στίβεν Γκράχαμ), ο οποίος μιλώντας για τον λευκό εξτρεμισμό και την τρομοκρατία στη Βρετανία, αποκαλύπτει πως στο παρελθόν, κι ο ίδιος υπήρξε μέλος τέτοιας ομάδας.

Ο Γκράχαμ, ένα έτσι κι αλλιώς πολύ αγαπητό πρόσωπο του αγγλικού σινεμά και τηλεόρασης, απολαμβάνει αυτό το διάστημα τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, με το πολυσυζητημένο «Adolescence», στο οποίο συνεργάζεται ξανά με τον σκηνοθέτη του στο επίσης καθηλωτικό «Σημείο Βρασμού» (που βλέπουμε στο Cinobo).

Εξερευνώντας διάφορες πτυχές ακρότητας και πίεσης στην κοινωνία του σήμερα, ο Γκράχαμ βρίσκει στο «Walk-In» τον μακράν πιο σκοτεινό του και απαιτητικό ρόλο: Ο Μάθιου Κόλινς υπήρξε εξάλλου ενεργό μέλος της βίαιης, ακροδεξιάς σκηνής στη Βρετανία, πριν εξελιχθεί σε έναν μεταμελημένο ακτιβιστή και επικεφαλής της οργάνωσης Hope Not Hate, που μάχεται ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό.

Μάθιου Κόλινς: Από την ακροδεξιά στον αντιφασισμό

Ο αληθινός Μάθιου Κόλινς μεγάλωσε σε μια εργατική συνοικία του νοτιοανατολικού Λονδίνου, όπου ως έφηβος αναζητούσε ανδρικά πρότυπα βρίσκοντας αποδοχή σε ακροδεξιούς κύκλους – ειρωνικό ή ίσως απλά τραγικό, που αυτή είναι μια ακόμα θλιβερή σύνδεση αυτής της ιστορίας με την (fictional, φυσικά) του «Adolescence»: Πόσα δηλαδή ξεκινούν από την προσφορά φρικτών προτύπων σε νεαρά κυρίως αγόρια.

"Στη γειτονιά δεν υπήρχαν άντρες να θαυμάσουμε. Οι ακροδεξιοί μου προσέφεραν ένα περιβάλλον όπου ένιωθα ασφαλής. Υπήρχε βία, αλλά με ανύψωναν. Με έπαιρναν με αυτοκίνητα, με πήγαιναν σε παμπ στα 15 μου, με αντιμετώπιζαν σαν κάποιον έξυπνο”, λέει ο Κόλινς σε συνέντευξή του στον Independent.

Έφτασε στο σημείο όχι μόνο να μπει στην οργάνωση του Εθνικού Μετώπου στο νότιο Λονδίνο, αλλά να θεωρείται και μελλοντικός ηγέτης, συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Το φλερτ ακόμα και με νεοναζιστικές ομάδες σταμάτησε για τον Κόλινς το 1989, στη διάρκεια μιας οργανωμένης επίθεσης, όταν 40 άτομα της οργάνωσης επιτέθηκαν σε γυναίκες, ανάμεσα στις οποίες έγκυες και ηλικιωμένες.

"Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σχέση είχε η ελευθερία του λόγου και η υπεράσπιση της βρετανικής δημοκρατίας με το να κλωτσάς ηλικιωμένες γυναίκες στο κεφάλι. Ήταν καθαρό μίσος. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως όλο αυτό αφορούσε μόνο την καταστροφή ανθρώπων”, λέει ο Κόλινς, για τον οποίο αυτή ήταν, έστω, η αναγκαία στιγμή συνειδητοποίησης. “Τότε κατάλαβα: Ήμουν στη λάθος πλευρά”, θυμάται.

Εκεί είναι που αρχίζει να συνεργάζεται με το αντιφασιστικό περιοδικό Searchlight, δίνοντας πληροφορίες που οδήγησαν σε καίριες συλλήψεις από τον ακροδεξιό χώρο. Και που, φυσικά, οδήγησε σε απειλές εναντίον της ζωής του.

Η Ρόζι Κούπερ και το σχέδιο της National Action

Το 2016, για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου, μια ακροδεξιά οργάνωση αποκτά τον χαρακτηρισμό της τρομοκρατικής οργάνωσης στη Μεγάλη Βρετανία. Πρόκειται για τη National Action, που είχε ιδρυθεί μόλις 3 χρόνια πριν. Μετά την απαγόρευση, τα μέλη της φυσικά δεν πήγαν με ηρεμία σπίτια τους – συνέχισαν τη δράση τους, χρησιμοποιώντας νέες ονομασίες.

Το 2017, ο Μάθιου Κόλινς ήρθε σε επαφή με τον Ρόμπι Μάλεν, ένα πρώην μέλος της National Action, ο οποίος του αποκάλυψε ένα σχέδιο δολοφονίας της βουλευτή Ρόζι Κούπερ. Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία της Τζο Κοξ, άλλη μια βουλεύτρια που στεκόταν υπέρ των μεταναστευτικών πολιτικών της Εργατικών, έμπαινε στο στόχαστρο της ακροδεξιάς.

Σύμφωνα με την αποκάλυψη του Μάλεν, ο επικείμενος δολοφόνος είχε ήδη στην κατοχή του το στρατιωτικό μαχαίρι που σκόπευε να χρησιμοποιήσει, έχοντας μάλιστα στο μυαλό του το ενδεχόμενο να κρατήσει ομήρους αστυνομικούς – ακόμα και να πεθάνει «ηρωικά» σε ανταλλαγή πυρών με την αστυνομία. Με τη βοήθεια του Κόλινς, ο Μάλεν μπόρεσε να μείνει ασφαλής και άρα να καταθέσει.

Η ακροδεξιά απειλή δεν υποχώρησε, φυσικά. Παραμένει ισχυρή στη Μεγάλη Βρετανία, όπως και σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου σήμερα. Και το πιο ανησυχητικό; Όπως αναφέραμε και στην αρχή, είναι το ότι τα νεαρότερα μέλη της κοινωνίας αποτελούν τον βασικότερο στόχο στρατολόγησης. Όμως η ιδέα πως ένας άνθρωπος που είδε την πιο φρικτή πλευρά της ακροδεξιάς βίας, μπόρεσε να φέρει τον εαυτό του στην αντίπερα όχθη, παλεύοντας για να την αποκρούσει, δε μπορεί παρά να δημιουργεί μια κάποια αίσθηση ελπίδας.