Σκιαδαρέσες - Frances Ha, του Νόα Μπόμπακ

Αν η συναυλία που περιμένεις πιο πολύ να δεις φέτος είναι οι Σκιαδαρέσες, τότε είναι πολύ πιθανό να έχεις βιώσει πολύ πρόσφατα τη σύγχυση, το άγχος και την απελπισία που συχνά φέρνουν τα mid twenties. Εργασιακή αβεβαιότητα, αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις, η ενηλικίωση που δεν ήθελες να έρθει και δεν νιώθεις έτοιμ@ να αντιμετωπίσεις. Η Frances της Γκρέτα Γκέργουιγκ και οι Σκιαδαρέσες θα ήταν μάλλον πολύ φίλες αν η πρώτη ήταν πραγματικό πρόσωπο, αφού και οι τρεις ενσαρκώνουν το- άλλες φορές αδιαχείριστο και άλλες απελευθερωτικό- συναίσθημα του να είσαι τελείως χαμέν@ λίγο πριν τα τριάντα (ή και λίγο μετά, δεν κρίνουμε!).

Μπορεί ο ήλιος να μαυρίσει, η ανατολή να γίνει δύση, όμως τα mid twenties θα είναι πάντα δύσκολα και το «Frances Ha» πάντα ταινιάρα!

Fontaines DC - Bird, της Άντρεα Άρνολντ

Τα έχουμε ξαναπεί και σε προηγούμενο άρθρο μας, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Άντρεα Άρνολντ επέλεξε το «Too Real» από το πρώτο άλμπουμ της ιρλανδικής post punk μπάντας ως soundtrack της εναρκτήριας σεκάνς του «Bird». Μιας ταινίας πλήρως εναρμονισμένης τόσο με την αισθητική, όσο και με τις θεματικές που διαχρονικά απασχολούν τους Fontaines DC, οι οποίοι φέτος- μετά από τρία άψογα άλμπουμ- θα είναι για πρώτη φορά headliners σε μεγάλη φεστιβαλική συναυλία στην Αθήνα. Επιτέλους, θα πούμε εμείς.

Η απενοχοποιημένη απεικόνιση της σύγχρονης εργατικής τάξης και ο μαγικός λυρισμός δένουν τη μουσική των Fontaines με το σινεμά της Άρνολντ ιδανικά. Και μια έξτρα σημείωση: Άλλη μια υπερ-ενδιαφέρουσα γυναικεία φωνή του βρετανικού σινεμά, η Λούνα Κάρμουν του «Μην Πετάξεις Τίποτα», έχει υπογράψει δύο βίντεο κλιπ για τους αγαπημένους Ιρλανδούς. Βλέπετε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο αποκλειστικά στο Cinobo.

ΛΕΞ - Το Μίσος (La Haine),  του Ματιέ Κασοβίτς

Οτιδήποτε μπορούμε να πούμε εμείς γι αυτό το ταίριασμα, το έχει πει ήδη ο ίδιος ο Λεξ. Το Μίσος είναι άλλωστε μια ταινία-σταθμός για τη γενιά του (αλλά και για τις επόμενες) και ένα διαχρονικό σημείο αναφοράς για την κουλτούρα του δρόμου και τη νεανική οργή. Βάζοντας σε πρώτο πλάνο μια παρέα νέων που μεγαλώνει χωρίς ελπίδα στα προάστια του Παρισιού, ο Κασοβίτς έδωσε φωνή στα παιδιά που πίστευαν πως δεν θα ακουστούν ποτέ, από το Παρίσι μέχρι τη Θεσσαλονίκη.

Ένας μαθητής της Πρώτης Λυκείου που είδε «το ‘’Μίσος’’ σε βιντεοκασέτα από ‘’Τα Νέα’’» θα γινόταν και ο ίδιος η φωνή μιας εξίσου απελπισμένης γενιάς- παρά τα τριάντα χρόνια που μεσολάβησαν και- ίσως- εξίσου άθελά του.

Μαρίνα Σάττι - Spring Breakers, του Χάρμονι Κορίν

Εντελώς αντικειμενικά, δεν πιστεύετε λίγο ότι στο επικό spring break του Χάρμονι Κορίν, αν δεν άκουγαν Μπρίτνεϊ, θα άκουγαν ΜΑΡΙΝΑ; Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι η έξαλλη παρέα της ταινίας-μακελειό θα είχε στη διαπασών το «LOLA», όσο θα ετοιμαζόταν για το επόμενο πάρτι. Και- αν θέλουμε να μιλήσουμε και λίγο πιο σοβαρά- εμείς αναγνωρίζουμε στην καλλιτεχνική περσόνα της Μαρίνας Σάττι λίγη από την ποπ μετα-ειρωνεία αυτού του σινεμά του Κορίν.

Αν αναζητάς και από τις ταινίες σου το ξέφρενο ποπ και τους ντελιριακούς ρυθμούς ενός live της Μαρίνας Σάττι, πάντως, θα το βρεις σίγουρα στο «Spring Breakers», μια προειδοποίηση όμως: Είναι απόλυτα βέβαιο ότι «δεν είναι καλή για πρότυπο των παιδιών». Spring Breaak!

The Prodigy - Το Ξύσιμο των Νεκρών (Shaun of the Dead) / Καυτοί και Άσφαιροι (Hot Fuzz), του Έντγκαρ Ράιτ

Εδώ βασικά είπαμε: Έντγκαρ Ράιτ. Παρόλο που οι Prodigy δεν είναι στις άμεσες μουσικές επιρροές του (και αυτές είναι πολλές), υπάρχει κάτι στο pacing των ταινιών του, στο σπινταριστό μοντάζ, στα τρελά action sequences, που μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να είναι. Αν το live που περιμένεις πιο πολύ φέτος είναι αυτό, τότε ίσως ήρθε η ώρα να ανακαλύψεις το σινεμά του Έντγκαρ Ράιτ. Από την θεότρελη horror κωμωδία «Το Ξύσιμο των Νεκρών», μέχρι το απολαυστικό buddy comedy «Καυτοί και Άσφαιροι» και την ξεκαρδιστική σειρά «Spaced», ό,τι και να επιλέξεις να δεις θα σε ανταμείψει.

Και μιας που λέμε για σπινταριστό μοντάζ και ντελιριακά action sequences , ρίξε μια ματιά και στο «Τα Πάντα Όλα» πριν πας στο live των Prodigy.

Cypress Hill + KNEECAP - Kneecap, του Ριτς Πέπιατ

Ε, τώρα, αν είναι να πας να δεις τους Kneecap χωρίς να έχεις δει το «Kneecap», καλύτερα να μην πας καθόλου. Δεν έχουμε ιδέα γιατί μπορεί να επέλεξες να δεις live το ιρλανδικό ραπ τρίο που έχει κάνει ΠΑΤΑΓΟ από πέρυσι αν δεν έχεις δει ή δεν έχεις σκοπό να δεις την αυτομυθοπλαστική ταινία για την πολυτάραχη ζωή και καριέρα τους. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, όλα τα σκηνικά που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό με τους Kneecap, δίνουν αρκετό υλικό για τουλάχιστον δύο ακόμα ταινίες, αλλά γι αυτές θα πρέπει μάλλον να περιμένουμε.

Προς το παρόν, πάτα το play στο «Kneecap», που στριμάρει αποκλειστικά στο Cinobo για να πάρεις μια ιδέα τι σε περιμένει στο live τους, «Get your Brits out» και τα σχετικά.
 

Kylie Minogue - Οι Δεσποινίδες του Ροσφόρ (The Young Girls of Rochefort), του Ζακ Ντεμί

Κλασικό σινεμά για μια κλασική ποπ σταρ. Μπορεί να μην οδηγείστε εντελώς οργανικά στον συνδυασμό, όμως η πληθωρική σκηνοθεσία, τα larger than life μουσικοχορευτικά νούμερα και η «κρυμμένη» queer αισθητική του κλασικού μιούζικαλ του Ζακ Ντεμί ταιριάζουν απόλυτα με το- άχαστο- live της Αυστραλής τραγουδίστριας. Αν ετοιμάζεσαι για τη συναυλία της Kylie Minogue, τότε «Οι Δεσποινίδες του Ροσφόρ» είναι μια πολύ καλή προθέρμανση στην αγνή χαρά, το χρώμα και τα εντυπωσιακά χορευτικά.

Και αν είσαι από αυτούς που ψάχνουν κάτι λιγότερο «διακριτικά» queer, ρίξε μια ματιά και στη σειρά «It’s a Sin», του Ράσελ Τ. Ντέιβις. Τι κι αν έχει Pet Shop Boys στον τίτλο, με την Kylie ταιριάζει τέλεια!

Pan Pan + Years of Youth - Λόρενς για Πάντα (Laurence Anyways), του Ξαβιέ Ντολάν

Εντάξει, εδώ κλέψαμε λιγάκι γιατί ο Pan Pan έκανε τη δουλειά για εμάς. Πριν λίγο καιρό, τον φιλοξενήσαμε στο «Guest Picks» μας και το «Λόρενς για Πάντα» ήταν μια από τις πέντε ταινίες που διάλεξε. Με έναν τρόπο, βλέπουμε να εναρμονίζεται πλήρως με τη ζεστασιά και την ατμοσφαιρική υφή της μουσικής του. Δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση αν κομμάτια του έπαιζαν στο επίσημο soundtrack της ταινίας.

Αν, λοιπόν, ετοιμάζεσαι για το live του Pan Pan, είναι μια καλή στιγμή να θυμηθείς πως «είναι η αγάπη» που πάει τον κόσμο μπροστά και το «Λόρενς για Πάντα» είναι μια καλή αφορμή.