Ένα ήσυχο αριστούργημα για τον πόθο και τον έρωτα, τα μυστικά και την επιθυμία, η μόνη ταινία γυρισμένη τον 21ο αιώνα που έχει βρεθεί τόσες φορές στο τοπ 5 των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, η «Ερωτική Επιθυμία» συνάντησε για πρώτη φορά το κινηματογραφικό κοινό στις 20 Μαΐου του 2000. Σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν να αλλάζουν και η ανθρωπότητα περίμενε με τρόμο και ενθουσιασμό τη νέα χιλιετία, ο Γουόνγκ Καρ Γουάι παρουσίαζε στο Φεστιβάλ Καννών το απόλυτο αριστούργημα του 21ου αιώνα.

Μια ιδέα που ξεκίνησε από μια τριλογία για το φαγητό, που θα διαδραματιζόταν σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες στο Χονγκ Κονγκ, οδήγησε στην απομόνωση της ιστορίας που λάμβανε χώρα τη δεκαετία του ‘60 και άρχισε σιγά σιγά να παίρνει τη μορφή που γνωρίζουμε και αγαπάμε. Είναι γνωστό ότι ο Γουόνγκ Καρ Γουάι έχει στην κατοχή του ώρες ολόκληρες υλικού που δεν έφτασε στο τελικό κατ της ταινίας, από το οποίο προέκυψε η μικρού μήκους ταινία «Mood for Love 2001», άγνωστη για το κοινό, καθώς και η κεντρική ιδέα για το «2046» που επέστρεψε στο «σύμπαν» της πρώτης ταινίας.

Για καλή μας τύχη, το βρετανικό περιοδικό Sight and Sound εξασφάλισε μια συνέντευξη με τον Γουόνγκ Καρ Γουάι, ο οποίος μοιράστηκε τις σκέψεις του για την 25η επέτειο της ταινίας, τις αναμνήσεις του, το AI και την αιώνια μαγεία του σινεμά. Διαλέγουμε μερικά αποσπάσματα για εσάς παρακάτω:

Η ταινία διαδραματίζεται το 1962, δηλαδή περίπου την εποχή που η δική σας οικογένεια μετακόμισε στο Χονγκ Κονγκ από τη Σαγκάη. Μήπως κάποιοι από τους χαρακτήρες της ταινίας προέρχονται από τις δικές σας αναμνήσεις;
 

Όταν η οικογένειά μου ήρθε από τη Σαγκάη το 1963, το Χονγκ Κονγκ ήταν ένα μείγμα διαλέκτων και παραδόσεων. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πώς οι χώροι διαβίωσης ανάγκαζαν τους ανθρώπους να έρθουν κοντά. Μοιραζόμασταν διαμερίσματα με αγνώστους. Δεν υπήρχε ιδιωτικότητα- η ζωή σου ήταν ένα ανοιχτό βιβλίο που όλοι διάβαζαν πάνω από τον ώμο σου. Σήμερα, μετά βίας γνωρίζουμε ποιος μένει δίπλα μας. Αλλά τότε οι τοίχοι ήταν λεπτοί και οι συνδέσεις ήταν πυκνές. Οι χαρακτήρες στο «In the Mood for Love» είναι επινοήσεις, αλλά ο κόσμος στον οποίο κινούνται βγήκε κατευθείαν από την παιδική μου μνήμη.

Καθώς η ταινία προέκυψε από ένα πρότζεκτ με τίτλο A Story of Food, μπορείτε να μιλήσετε για τη χρήση του φαγητού στην ταινία; Χάνουν κάτι οι δυτικοί θεατές από το γεγονός ότι δεν είναι εξοικειωμένοι με το φαγητό όπως το βλέπουμε στην ταινία;

Η ιδέα της ταινίας ξεκίνησε κατά τη διάρκεια ενός πρωινού στο Παρίσι. Η Μάγκι είχε μόλις τελειώσει το «Irma Vep» και ζούσε εκεί με τον Ολιβιέ Ασαγιάς. Είχαμε να δουλέψουμε μαζί από το «Ashes of Time», και είπε, «πρέπει να κάνουμε άλλη μια ταινία μαζί». Της πρότεινα ένα τρίπτυχο, καθώς διάβαζα τη «Φυσιολογία της γεύσης» του Brillat-Savarin - «Πες μου τι τρως, να σου πω ποιος είσαι». Αυτό πυροδότησε την αρχική ιδεά για τρεις ιστορίες που συνδέονται μέσω του φαγητού. 

Αλλά η πρόθεσή μου δεν αφορούσε το ίδιο το φαγητό. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν οι επαναστατικές εφευρέσεις που άλλαξαν το πώς και το πότε έτρωγαν οι άνθρωποι, οι οποίες με τη σειρά τους άλλαξαν το πώς ζούσαν, το πώς σχετίζονταν μεταξύ τους. Το rice cooker, για παράδειγμα, είναι ίσως το πιο αθόρυβα επαναστατικό αντικείμενο στα ασιατικά σπίτια, το οποίο απελευθέρωσε τις νοικοκυρές. Τα στιγμιαία νουντλς μείωσαν σημαντικά τις ώρες των γευμάτων. Τα 24ωρα παντοπωλεία δημιούργησαν χώρο για να αναπνεύσει κάθε ψυχή σε κάθε στιγμή. Αυτές οι εφευρέσεις δημιούργησαν νέες δυνατότητες σύνδεσης και άλλαξαν τις σχέσεις των Ασιατών βαθύτερα από κάθε ερωτική επιστολή. Αυτό είναι που με ενδιέφερε περισσότερο από το ίδιο το φαγητό.

Σε όλη την ταινία δίνεται έμφαση στα χέρια. Τι σας έδωσε την ιδέα για αυτό το μοτίβο και θυμάστε συγκεκριμένες οδηγίες προς τους ηθοποιούς σχετικά με τα χέρια τους;

Τα χέρια προδίδουν αυτό που κρύβουν τα πρόσωπα. Ένα άγγιγμα, ένας δισταγμός. Είπα στον Τόνι και στη Μάγκι να αφήσουν τα χέρια τους να μιλήσουν. Το τσιγάρο, το γράμμα, το στρίφωμα ενός φορέματος... η επιθυμία ζει σε αυτές τις λεπτομέρειες και τα χέρια δεν λένε ψέματα όπως τα πρόσωπα.

Έπρεπε να βιαστείτε να ολοκληρώσετε την ταινία για να προλάβετε την προθεσμία για τις Κάννες και αποκλείσατε αρκετές σκηνές που γυρίσατε, συμπεριλαμβανομένης μιας ερωτικής σκηνής και μιας σεκάνς που διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1970. Αν μοντάρατε ξανά την ταινία σήμερα, θα κάνατε τις ίδιες επιλογές;

Ακόμα και τώρα, θα έκοβα αυτές τις σκηνές. Η ταινία μιλάει για την απουσία. Αυτό που λείπει είναι εξίσου σημαντικό με αυτό που είναι εκεί. 
 

Δεδομένου ότι η ταινία αναπαριστά το Χονγκ Κονγκ των παιδικών σας χρόνων, Πόσο συχνά επιστρέφετε σε αυτή; Πότε ήταν η τελευταία φορά που την είδατε;

Σπάνια. Για τον ίδιο λόγο που δεν ξεθάβω παλιά διαβατήρια - οι σφραγίδες αποδεικνύουν ότι έζησες, αλλά δεν χρειάζεται να το ξαναβλέπεις καθημερινά. Η τελευταία φορά που την είδα ήταν πριν από την πρεμιέρα της στην Κίνα.

Έχετε δώσει μια συνέντευξη σε ΑΙ με αφορμή την κινεζική επανέκδοση. Ποιες είναι οι σκέψεις σας σχετικά με τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στη δημιουργία ταινιών; Θα τη χρησιμοποιήσετε;

Η τεχνολογία είναι απλώς ένα εργαλείο. Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να αντιγράψει, αλλά μπορεί να νιώσει νοσταλγία; Μπορεί ένας αλγόριθμος να καταλάβει το βάρος ενός βλέμματος μεταξύ δύο ανθρώπων που δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους; Μπορεί ο κώδικας να συλλάβει τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη διαστρεβλώνει και αναδιαμορφώνει το παρελθόν μας; Αυτά είναι τα ερωτήματα που με ενδιαφέρουν, και δεν νομίζω ότι οι μηχανές έχουν ακόμη τις απαντήσεις.