Η άφιξη μιας νέας ταινίας από τον Μπονγκ Τζουν-χο πάντα επρόκειτο να είναι γεγονός, αλλά μπορούσε κανείς να περιμένει ότι τα «Παράσιτα» θα είχαν την αποδοχή και την πορεία που είχαν; Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης από την Κορέα είχε περάσει το πρώτο μέρος της καριέρας του δουλεύοντας πάνω σε ένα εκλεκτικό σύνολο ταινιών είδους στην πατρίδα του, ταινίες τις οποίες έχουμε αγαπήσει στο Cinobo και τις οποίες βλέπουμε εδώ αποκλειστικά στην Ελλάδα.

Όμως δεν στάθηκε εκεί, προχωρώντας στην διάρκεια της επόμενης δεκαετίας σε μεγάλες, διεθνείς συμπαραγωγές, το «Snowpiercer» και το «Okja». Γυρίζοντας πίσω στην Κορέα με μια ακόμα πιο διεθνή πλέον αναγνώριση, ο Μπονγκ μικραίνει το σύμπαν του, γίνεται πιο εσωτερικός, εστιάζει σε ένα μόνο σκηνικό και λίγους χαρακτήρες (σε αντίθεση με τα αμέσως προηγούμενα sci-fi έπη του) όμως με έναν τρόπο, αυτή η νέα ταινία ήταν ακόμα πιο φιλόδοξη από αυτές που είχαν προηγηθεί.

Ήδη από τις πρώτες στιγμές της προβολής της ταινίας στις Κάννες του ‘19, οι πάντες φαίνονταν να συμφωνούν σε μια ενστικτώδη αντίδραση, σε μια απόλυτη συμφωνία, πως όχι μόνο επρόκειτο για μια σπουδαία ταινία, αλλά και για ένα νέο στάδιο στην καριέρα του δημιουργού. Κι αν από την πρώτη στιγμή οι πάντες μιλούσαν για Χρυσό Φοίνικα (που ήρθε, ομόφωνα), θα μπορούσαμε τότε να περιμένουμε τον οσκαρικό θρίαμβο που θα ακολουθούσε μερικούς μήνες μετά και, ακόμα πιο σημαντικά, την τεράστια αποδοχή του κοινού σε ένα παγκόσμιο επίπεδο;

Η ταινία έγινε μαζικό φαινόμενο, αποδεικνύοντας πως ένα σινεμά εκτός στουντιακού mainstream μπορεί να κερδίσει τον κόσμο και να συμπαρασύρει το μαζικό κοινό στον κόσμο του. Τώρα, καθώς τα «Παράσιτα» έρχονται στην βιβλιοθήκη του Cinobo για να βρεθούν δίπλα στις υπόλοιπες κορεάτικες ταινίες του Μπονγκ Τζουν-χο, ανασύρουμε τα πρώτα λόγια του σκηνοθέτη για την ταινία, από το press book των Καννών, πριν καν την παγκόσμια πρεμιέρα.

Τι έλεγε τότε ο Μπονγκ για να συστήσει την ταινία για πρώτη φορά σε έναν κόσμο που δεν ήξερε τι τον περίμενε; Αυτά είναι τα λόγια του, από τον Μάιο του ‘19.

Ποιο είναι το νόημα του τίτλου, «Παράσιτα»;

Στην αρχή, όλοι περίμεναν ότι τα «Παράσιτα» θα ήταν μια ταινία τεράτων ή ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας. Ειδικά από την στιγμή που ο τίτλος μοιάζει να έχει μια σύνδεση με την παλιότερη ταινία μου, «The Host». Αλλά όπως έχω πει και παλιότερα, οι πρωταγωνιστές αυτής της ταινίας είναι μέλη μιας οικογένειας που ζει στον πραγματικό κόσμο. Είναι άνθρωποι που ελπίζουν να ζήσουν με άλλους σε μια συμβιωτική σχέση, αλλά αυτό δεν λειτουργεί, οπότε ωθούνται σε μια παρασιτική σχέση.

Σκέφτομαι την ταινία ως μια τραγικωμωδία που απεικονίζει το χιούμορ, τον τρόμο και την θλίψη που προκύπτουν όταν θες να ζήσεις μια πλούσια ζωή μαζί με άλλους αλλά αντιμετωπίζεις μετά την πραγματικότητα του πόσο δύσκολο είναι αυτό. Είναι ένας ειρωνικός τίτλος, όπως κι ο πρωτότυπος Κορεάτικος τίτλος του «Μνήμες Φόνων», που υποδηλώνει «ζεστές, ευχάριστες αναμνήσεις». Πώς μπορεί να κανείς να κουβαλά ζεστές, νοσταλγικές αναμνήσεις ενός φόνου; Είναι λάθος να το κάνεις; Με τον ίδιο τρόπο που εκείνη η ταινία απεικονίζει την ανάμνηση μιας εποχής μέσα από τους φόνους ενός σίριαλ κίλερ, έτσι και τα «Παράσιτα» έχουν μια ειρωνική πτυχή στον τίτλο.

Πώς θα κατηγοριοποιούσες τα «Παράσιτα» σε είδος;

Είναι ένα ανθρώπινο δράμα, αλλά εμποτισμένο με κάτι το μοντέρνο. Αν και η πλοκή αποτελείται από μια σειρά μοναδικών και ξεχωριστών καταστάσεων, είναι παρόλαυτά μια ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί στον πραγματικό κόσμο. Μπορείς να το δεις σαν ένα γεγονός που είδες στις ειδήσεις ή στα social media, και το βάζουμε στην οθόνη. Υπό αυτή την έννοια είναι ένα αρκετά ρεαλιστικό δράμα, αλλά δε θα είχα ένσταση αν κανείς το αποκαλούσε crime drama, ή κωμωδία, ή ένα κοινωνικό δράμα, ή ένα τρομακτικό θρίλερ. Κάνω πάντα ό,τι μπορώ για να ανατρέψω τις προσδοκίες του θεατή, και ελπίζω τα «Παράσιτα» να πετυχαίνουν υπό αυτή την έννοια.

Ποιες είναι οι οικογένειας στο κέντρο των «Παράσιτων»;

Είναι μια χαμηλότερης τάξης οικογένεια που ζει υπό άθλιες συνθήκες σε ένα ημι-υπόγειο και ελπίζουν απλώς για μια συνηθισμένη ζωή, όχι κάτι ιδιαίτερο – αλλά ακόμα κι αυτό αποδεικνύεται δύσκολο να επιτευχθεί. Ο πατέρας έχει συγκεντρώσει διάφορες επαγγελματικές αποτυχίες, η μητέρα που προπονήθηκε ως αθλήτρια δεν έχει βρει ποτέ ιδιαίτερη επιτυχία, κι ο γιος κι η κόρη έχουν αποτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις του πανεπιστημίου.

Αντιθέτως, η οικογένεια του κυρίου Παρκ, που δουλεύει ως CEO σε μια φίρμα ΙΤ, είναι μια πετυχημένη, νεόπλουτη οικογένεια. Ο κύριος Παρκ δουλεύει συνεχώς. Έχει μια όμορφη νεότερη γυναίκα, και έχει μια χαριτωμένη κόρη που πάει σχολείο κι έναν νεότερο γιο. Μπορείς να τους δεις ως την ιδανική τετραμελή οικογένεια μες στην μοντέρνα αστική ελίτ.

Πώς βρέθηκαν οι ηθοποιοί του καστ;

Για την ταινία ήταν σημαντικό να συγκεντρώσουμε ένα καστ που θα έπαιζε καλά μεταξύ τους και θα σχημάτιζαν ένα αποτελεσματικό σύνολο, σαν μια ομάδα ποδοσφαίρου. Έπρεπε να αναδύουν τον αέρα μιας οικογένειας από την πρώτη ματιά, οπότε του έδωσα πολλή σκέψη. Ο πρώτος του καστ ήταν ο Σονγκ Κανγκ-χο και μετά καθώς γύριζα το «Okja» με τον Τσόι Γου-σικ σκέφτηκα πως θα είχε πλάκα να τον βάλω στην ταινία στον ρόλο του λεπτού γιου του Σονγκ. Και μετά η Παρκ Σο-νταμ που έχει τρομερές ερμηνευτικές ικανότητες και προβάλει μια ξεχωριστή, αόριστη αίσθηση ρεαλισμού, την βάλαμε στο ρόλο της αδερφής του. Ήταν σημαντικό να μοιάζουν μεταξύ τους ώστε να εκφράζεται η σύνδεσή τους ως μέλη της ίδιας οικογένειας. Και όσο για την ηθοποιό Τσανγκ Χιάε-τζιν, μου άρεσε η καθημερινή δύναμη που πρόβαλε στην ταινία «The World of Us» οπότε την έβαλα στο ρόλο της δυναμικής γυναίκας του Σονγκ.

Όσο για την οικογένεια των Παρκ, δεν ήθελα την τυπική, κλισέ απεικόνιση των υψηλής τάξης οικογενειών που βλέπουμε στα κορεάτικα τηλεοπτικά δράματα, οπότε αντιθέτως χρειαζόμουν ηθοποιούς που πρόβαλαν μια καλλιεργημένη και ευγενική εικόνα. Αυτή δεν είναι μια ταινία με έναν μόνο πρωταγωνιστή, οπότε ο τρόπος που όλοι οι ηθοποιοί λειτουργούσαν μεταξύ τους ήταν τρομερά σημαντικός. Στο τέλος ήμουν ευγνώμων για το πώς καθένας έπαιξε τόσο καλά το ρόλο του, πραγματικά ήταν σαν μια καλοκουρδισμένη ποδοσφαιρική ομάδα.

Τι εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας ήθελες να προβάλεις μέσα από αυτή την ταινία;

Νομίζω πως ένας τρόπος να αποτυπώσεις την συνεχιζόμενη διάσπαση και την ανισότητα της κοινωνίας μας είναι μέσα από μια θλιμμένη κωμωδία. Ζούμε σε μια εποχή όπου ο καπιταλισμός είναι η άρχουσα τάξη, και δεν έχουμε τίποτα εναλλακτικό. Δεν είναι μόνο στην Κορέα, όλος ο κόσμος αντιμετωπίζει μια κατάσταση όπου το καπιταλιστικό δόγμα δε μπορεί να αγνοηθεί. Στον πραγματικό κόσμο, οι διαδρομές οικογενειών σαν εκείνη των ανέργων πρωταγωνιστών και της οικογένειας Παρκ, είναι απίθανο ποτέ να συναντηθούν. Η μόνη τέτοια περίσταση είναι σε ζητήματα πρόσληψης ανάμεσα στις διαφορετικές τάξεις, όπως όταν κάποιος προσλαμβάνεται για ιδιαίτερα μαθήματα ή για οικιακός βοηθός.

Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν στιγμές που οι διαφορετικές τάξεις έρχονται αρκετά κοντά ώστε να νιώσουν την ανάσα, ο ένας του άλλου. Σε αυτή την ταινία, παρόλο που δεν υπάρχει κακή πρόθεση από καμία πλευρά, οι δύο τάξεις μπλέκονται σε μια κατάσταση όπου η ελάχιστη απώλεια ελέγχου μπορεί να οδηγήσει σε έκρηξη. Στην σημερινή καπιταλιστική κοινωνία υπάρχουν βαθμίδες και κάστες που είναι αόρατες στο γυμνό μάτι. Τις κρατάμε μεταμφιεσμένες και μακριά από το βλέμμα μας, και επιφανειακά απορρίπτουμε την ιεραρχία των τάξεων σα να είναι κάποιο απομεινάρι του παρελθόντος, αλλά η πραγματικότητα παραμένει πως υπάρχει διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις τάξεις που δεν μπορούν να προσπεραστούν.

Νομίζω πως αυτή η ταινία απεικονίζει τα αναπόφευκτα θραύσματα που εμφανίζονται όταν δύο τάξεις έρχονται σε επαφή μεταξύ τους στην σημερινή όλο και πιο πολωμένη κοινωνία.

Τι ελπίζεις να πάρουν οι θεατές από αυτή την ταινία;

Απλά ελπίζω πως θα δώσει στο κοινό πολλά πράγματα να σκεφτεί. Είναι ίσα μέρη αστείο, τρομακτικό και θλιβερό, και αν κάνει τους θεατές να νιώσουν πως πρέπει να μοιραστούν ένα ποτό μιλώντας για τις ιδέες που είχαν καθώς το έβλεπαν, τότε δε θα ευχόμουν τίποτα περισσότερο.

Βάλτε ένα ποτάκι λοιπόν, και απολαύστε. Τα «Παράσιτα» είναι διαθέσιμα για streaming στο Cinobo.