Ξεκινώντας από το Βερολίνο και φτάνοντας ως και στα δικά μας φεστιβάλ - το Παιδικό και Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - το Dancing Queen πέρα από την ομορφιά και την αισιοδοξία του, λύνει και ένα πρόβλημα των προγραμματιστών των φεστιβάλ. Μπλεγμένοι οι περισσότεροι σε σύνολα από δράματα, είναι δύσκολο να βρουν πολλές φορές αισιόδοξες ή κωμικές ιστορίες που μπορούν παράλληλα να είναι και μια σοβαρή φεστιβαλική πρόταση. Μέχρι να δουν τη 12χρονη Μίνα και όλα να γίνουν καλύτερα.

Το Dancing Queen παίρνει το όνομά του από το ομώνυμο τραγούδι των ABBA, το οποίο και ακούγεται στο απογειωτικό φινάλε της ταινίας, χωρίς να παίρνουν τους στίχους του τοις μετρητοίς. Η ηρωίδα της ταινίας βρίσκεται στα 12, είναι πολύ καλή μαθήτρια, όμως χρειάζεται περισσότερο θάρρος και δύναμη για να νικήσει τις ανασφάλειές της και να βουτήξει στην εφηβεία δίχως φόβο.

Η ζωή της γίνεται άνω κάτω όταν ένας διάσημος χορευτής μετακομίζει στην πόλη της. Ερωτεύεται παράφορα, και όταν εκείνος κάνει μια ανοιχτή οντισιόν για τη νέα του ομάδα χορού, η Μίνα βλέπει μια ευκαιρία να έρθουν κοντά και δηλώνει συμμετοχή. Βυθισμένη στον ενθουσιασμό της, όμως, ξεχνάει κάτι πολύ βασικό: Δεν ξέρει να χορεύει.

Η ταινία ξεχώρισε από τις πρώτες προβολές της στα φεστιβάλ, ξέφυγε από τη λογική των ταινιών για talent shows και μιλά με χιούμορ και ευαισθησία για τις εφηβικές ανησυχίες ατόμων που δε νιώθουν ακριβώς βασιλιάδες ή βασίλισσες και ψάχνουν τη διέξοδο προς την κοινωνικοποίηση. Παράλληλα, συγκίνησε και το κοινό, έγινε μεγάλη επιτυχία στην χώρα της με αποτέλεσμα μέσα στο 2025 να περιμένουμε το σίκουελ - βλέποντας την ταινία και το φινάλε της, θα καταλάβετε ποιο θα είναι το θέμα του.