Στο αναμνησιακό του αφήγημα, ο Χου Χσιάο-χσιέν μεταφέρεται στο μέλλον, κινηματογραφώντας εικόνες του τότε παρόντος σαν να ανήκουν σε μια περασμένη εποχή. Με οπτικές αναφορές στον Γουόνγκ Καρ γουάι, χρονογραφεί γλυκόπικρα έναν κόσμο που στην όψη μοιάζει στάσιμος, μα κινείται ανεξέλεγκτα γρήγορα.

Τα dancefloors πάλλονται. Η techno μουσική υπόκρουση μας βάζει στον ρυθμό ενός κόσμου στο μεταίχμιο. (Για τον σχεδιασμό ήχου της, η ταινία βραβεύτηκε εξάλλου στο φεστιβάλ Καννών το 2001.) Τα νέον φώτα από τα αμέτρητα νυχτερινά κλαμπ της πόλης σηματοδοτούν ένα φως μέσα από το σκοτάδι – έναν ολόκληρο αθέατο κόσμο που γράφει τη δική του ιστορία, που ρέει κι αυτός προς το μέλλον με διαφορετικούς κανόνες, εκεί όπου αυτά που μοιάζουν αθέατα μπορεί τελικά να έρχονται πιο εύκολα στην επιφάνεια.

Ένα έργο υπνωτιστικό, σαν ερωτικό όνειρο ή σαν ιδρωμένο όραμα. Μια σαγηνευτική βουτιά στη νυχτερινή ζωή της Ταϊπέι από έναν τους εικαστικά πιο επιβλητικούς δημιουργούς του σύγχρονου σινεμά, και παράλληλα θεμελιωτή του άκρως επιδραστικού νέου κύματος του ταϊβανέζικου σινεμά των ‘80s.

Ένα παρεξηγημένο αριστούργημα από τον Χου Χσιάο-χσιέν («Η Σιωπηλή Δολοφόνος»), που ίσως να ήταν πάντα μοιραίο το να αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις όσο τα χρόνια κι οι δεκαετίες περνάνε – είναι εξάλλου σαν μια ανάμνηση από το μέλλον, ένα φιλμ που ρέει παρά κινείται, μια σπουδή πάνω στη μνήμη, την αλλαγή, το πάθος, και την διαρκή κίνηση στην αυγή της χιλιετίας.

Επικεντρώνεται στην ηρωίδα της εμβληματικής Σου Τσι, μια δίχως σκοπό και στόχευση μπαργούμαν που απομακρύνεται από τον φαντασμένο φίλο της και πλησιάζει έναν ευγενικό και ευαίσθητο γκάνγκστερ. Η ταινία, δομημένη ως αναδρομή στο –τότε– παρόν, από το –τότε– μέλλον του 2011, σε παρασύρει καθώς βουτά στην εκστατική ευφορία της ενδορφίνης και σε μια υποβόσκουσα ανία.

«Κοιτάζοντας τους νεαρούς φίλους γύρω μου, διαπιστώνω ότι ο κύκλος και ο ρυθμός της “γέννησης – ενηλικίωσης – ασθένειας – θανάτου” τους κινείται αρκετές φορές πιο γρήγορα από εκείνον της γενιάς μου», έλεγε ο Χου Χσιάο-χσιεν πίσω κατά την κυκλοφορία του φιλμ.

«Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα νεαρά κορίτσια: σαν λουλούδια, μαραίνονται σχεδόν αμέσως μετά την άνθισή τους - η διαδικασία συμβαίνει σε μια στιγμή. Δεν θυμάμαι ποιος είπε: “Από τα τόσα φύλλα που αιωρούνται παντού στον ουρανό πάνω μας, υπάρχει μόνο ένα (πεσμένο) φύλλο που σταματά για πάντα τη στιγμή που το παρατηρούμε (ή το βλέπουμε) με αποφασιστική κατανόηση και συνεχή συμπάθεια”. Με αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, ελπίζω να έχω γυρίσει μια ταινία για την ιστορία αυτής της νεαρής κοπέλας», καταλήγει ο θρυλικός auteur.

Τελικά, ακόμα περισσότερο από το αλληγορικό πορτρέτο αυτής της κοπέλας, το «Millennium Mambo» καταφέρνει να αναδειχθεί σε κάτι μεγαλειώδες, που ξεπερνά τα πρόσωπο, τον χώρο και τον χρόνο του. Ένας διαρκής χορός, πάνω σε έναν ρυθμό κι ο ίδιος αλλάζει καθώς τον ακολουθούμε.