Βλέποντας το «Ευτυχισμένοι Μαζί» του Γουονγκ Καρ Γουάι, για πρώτη ή πολλοστή φορά, έχεις την αίσθηση ότι δεν βλέπεις ένα ολοκληρωμένο φιλμ. Ότι υπάρχει κάπου μια μεγαλύτερη εκδοχή την κρατάει μυστική ο τελειομανής και πάντα απρόβλεπτος σκηνοθέτης. Ότι αυτό που περνά με καταιγιστικό ρυθμό μπροστά από τα μάτια σου είναι έναν συνονθύλευμα από τα θραύσματα μιας σχέσης, που ζει τη δική της αέναη επανάληψη. Ότι μπορεί να πέφτουν οι τίτλοι τέλους, αλλά η ταινία συνεχίζεται σε ένα δικό της (και δικό σου πλέον) σύμπαν.

Σ’ αυτή την αποσπασματικότητα, όμως, οφείλεται ένα μεγάλο μέρος της μαγείας του σινεμά του Γουόνγκ Καρ Γουάι. Οι ήρωές του περιπλανιούνται, αποπροσανατολίζονται, χάνονται, ξαναβρίσκονται. Ανερμάτιστοι, με μόνη πυξίδα τα συναισθήματά τους. Και η κάμερα τους ακολουθεί, ενστικτώδης, σχεδόν αυτοσχεδιαστική. Έτοιμη να ιχνηλατήσει την απόσταση ανάμεσα στα σώματα, οικεία και ξένα.

Όταν γνωρίζουμε για πρώτη φορά τον Λάι και τον Χο, έχουν μόλις χωρίσει και αποφασίζουν να ξεκινήσουν πάλι. Αυτοεξόριστοι από το Χονγκ Κονγκ, βρίσκονται στο Μπουένος Άιρες, σε ένα φτηνό δωμάτιο, χωρίς λεφτά και χωρίς σχέδια, πέρα από μια αόριστη πρόθεση να επισκεφτούν τους καταρράκτες του Ιγκουάσου στα σύνορα Αργεντινής και Βραζιλίας. Όποτε, όμως, το προσπαθούν, το σχέδιο ναυαγεί. Δεμένοι σε μια εξάρτηση, από την οποία δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν, θα χωρίσουν ξανά και θα ξεκινήσουν πάλι.

Ο Λάι θα βρίσκει δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει, ίσως και να ξεχάσει, σε μιλόνγκες (τουριστικά κέντρα διασκέδασης με επίδειξη τανγκό), κινέζικα εστιατόρια μέχρι και σφαγεία. Ο Χο θα ξοδεύει επιδεικτικά το κορμί του σε αγοραίους έρωτες. Πάντα όμως θα καταλήγουν μαζί, σε έναν δικό τους εξακολουθητικό χρόνο. Μέχρι που ο κύκλος της εξάρτησης θα σπάσει με την καταλυτική εμφάνιση ενός τρίτου προσώπου που θα ξυπνήσει στον Λάι το αίσθημα της νοσταλγίας και της επιστροφής.

Γυρισμένο στο Μπουένος Άιρες, αλλά καδραρισμένο από τον μυθικό διευθυντή φωτογραφίας Κρίστοφερ Ντόιλ με έναν χαρακτηριστικά μοναδικό τρόπο που δίνει φαντασιακές διαστάσεις στην πόλη του τανγκό και στις σημειολογικές προεκτάσεις του πάθους, της πάλης και της υποταγής που ο χορός αυτός παραπέμπει, το «Ευτυχισμένοι Μαζί» είναι σε πρώτη ανάγνωση μια συναισθηματική και αισθητική οδύσσεια, μια χαρτογράφηση της ερωτικής και σαρκικής επιθυμίας σε όλα τα ευγενή και ποταπά ύψη και βάθη.

Κι όπως το τανγκό είναι ένας έντονα αυτοσχεδιαστικός χορός, χωρίς προκαθορισμένα βήματα, αλλά επιτρέπει τους δύο παρτενέρ να διαμορφώσουν το δικό τους, μοναδικό κινησιολογικό λεξιλόγιο, έτσι και η ταινία μοιάζει να διέπεται από έναν ξεχωριστό ρυθμό, ένα impromptu συντακτικό που δημιουργείται από την χημεία των δύο σουπερστάρ του ασιατικού σινεμά, Τόνι Λέουνγκ και Λέσλι Τσέουνγκ, τη σωματικότητα του πόθου τους και την ανέστια μοναξιά της εξορίας, ακόμα κι όταν αυτή είναι εκούσια.

Οι καταρράκτες του Ιγκουάσου συμβολίζουν κάτι παραπάνω από ένα κοινό ανέφικτο όνειρο. Είναι η ίδια η σχέση του Λάι και του Χο που κυλάει με μια ακατάπαυστη ορμή, αλλά παραμένει εγκλωβισμένη στο ίδιο σταθερό σημείο. Γι’ αυτό και ο Λάι θα βαφτιστεί κλαίγοντας στα νερά τους, όταν είναι έτοιμος να προσχωρήσει.

Από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη, ανάμεσα στην Αργεντινή, το Χονγκ Κόνγκ και την Ταιπέι, ο Γουόνγκ Καρ Γουάι, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της ούτως ή άλλως σπουδαίας φιλμογραφίας του, η οποία τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες το 1997, παλινδρομεί ανάμεσα στο ασπρόμαυρο και την χρωματική πανδαισία, τη χειροκίνητη κάμερα και τα σταθερά πλάνα, για να μας ταξιδέψει στο μοναδικής αισθητικής καλλιτεχνικό του όραμα. Η ανανεωμένη κι αποκατεστημένη κόπια του «Ευτυχισμένοι Μαζί» δίνει μια μοναδική ευκαιρία να ανακαλύψουμε εκ νέου πόσο ευτυχισμένοι είμαστε μαζί του.