Βρίσκεται στην πρώτη εικοσιπεντάδα των καλύτερων ταινιών στην ιστορία του κινηματογράφου στο imdb. Η άμεση αντίδραση των περισσότερων στο άκουσμα του τίτλου της είναι ότι πρόκειται περί «ταινιάρας». Είχε τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία κι έφτασε μέχρι τα Όσκαρ, με τέσσερις υποψηφιότητες σε σκηνοθεσία, σενάριο, φωτογραφία και μοντάζ, ενώ άνοιξε τις πύλες του Χόλιγουντ στον σκηνοθέτη της (για μια, δυστυχώς, λιγότερο εντυπωσιακή καριέρα). Αποτελεί για τη συντριπτική πλειονότητα των θεατών το πιο διάσημο δείγμα του βραζιλιάνικου σινεμά. Είναι η «Πόλη του Θεού» του Φερνάντιο Μεϊρέγιες και είκοσι χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία της στις αίθουσες δεν έχει χάσει ούτε στο ελάχιστο κάτι από την ορμητική της δύναμη.

Κι αν ο κόσμος το 2002 δεν ήταν καθόλου έτοιμος για μια καταιγιστική ταινία ενηλικίωσης και γκανγκστερικής βίας στην πιο διαβόητη κι επικίνδυνη φαβέλα της Βραζιλίας, με σαφείς αναφορές στο σινεμά του Σκορσέζε και του Ταραντίνο, σήμερα που η ταινία θεωρείται ήδη κλασική μπορούν να εκτιμηθούν εκ νέου, πιο ψύχραιμα, αλλά και με τον ίδιο ενθουσιασμό, όλα όσα έπιασαν εξ απήνης το τότε ανυποψίαστο κοινό.

Η απογείωση της σκηνοθετικής βιρτουζιτέ ενός μέχρι τότε άγνωστου δημιουργού, ο οποίος μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομότιτλο και αυτοβιογραφικό βιβλίο του επιζώντα Παόλο Λινς και συμπτύσσει σε δύο ώρες την πολυπρόσωπη ιστορία των συμμοριών μιας από τις πιο εγκληματικές πόλεις στον κόσμο, σε βάθος δύο δεκαετιών· ο ανελέητος και ασθματικός ρυθμός που δεν αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα, όσο παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια του αλλεπάλληλες αφηγήσεις και συνεχή πισωγυρίσματα στον χρόνο, με split screens, μονοπλάνα, jump cuts, παράλληλο μοντάζ και μια έκρηξη από εικόνες, χρώματα και ήχους· η αμεσότητα μιας κινηματογράφησης που σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις μια ταινία τεκμηρίωσης στην καρδιά ενός άγνωστου και ζοφερού κόσμου· η γλαφυρά εφιαλτική απεικόνιση της βίας σε έναν τόπο στον οποίο ο θεός της ονομασίας του μοιάζει εκκωφαντικά απών· οι βιωματικές ερμηνείες ενός συνόλου ηθοποιών, η πλειονότητα των οποίων ήταν ερασιτέχνες από τις παραγκουπόλεις του Ρίο ντε Τζανέιρο κι εκπαιδεύτηκαν από τον σκηνοθέτη και την συν-σκηνοθέτιδα Κάτια Λουντ σε μια σχολή υποκριτικής που δημιουργήθηκε ειδικά γι’ αυτό το σκοπό.

Με σκηνές που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη, όπως αυτή με ένα δεκάχρονο παιδί που πρέπει με το πιστόλι στο χέρι να επιλέξει ποιόν από τους δύο συνομηλίκους του θα σκοτώσει ως τελετή μύησης σε έναν φαύλο και αέναο κύκλο αίματος και εκδίκησης, η επίσκεψη σε αυτή την Πόλη του Θεού είναι η κάθε άλλο παρά τουριστική απεικόνιση ενός μέρους της Βραζιλίας, που δεν θα αποτυπωθεί ποτέ σε κανέναν ταξιδιωτικό οδηγό, και ταυτόχρονα ένα μάθημα κινηματογράφησης της βίας που δεν οδηγεί ποτέ στην ηδονοβλεπτική προαγωγή και εξύμνησή της. Μια ταινία που ακόμα κι αν έχεις δει δεν παύει να σε εκπλήσσει κάθε φορά που την ξαναβλέπεις.