Θεωρήθηκε το πρώτο γαλλικό μεταμοντέρνο φιλμ. Εγκαινίασε το 1981 ένα βραχύβιο, αλλά βαθιά επιδραστικό ρεύμα ταινιών, που βαφτίστηκε εκ των υστέρων, στο τέλος της δεκαετίας που το γέννησε, ως “ cinéma du look” και είχε ως κύριους εκπροσώπους τον Λικ Μπεσόν και τον Λεός Καράξ. Έγινε cult και αγαπήθηκε με πάθος από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε μέχρι σήμερα που ανακαλύπτεται από διαδοχικές γενιές σινεφίλ ανά τον κόσμο. Είναι η Ντίβα του Ζαν-Ζακ Μπενέξ. Κι όπως κάθε γνήσια κι αυθεντική ντίβα, απαιτεί, αξίζει και, φυσικά, κερδίζει ακόμα (και για πάντα) την υπόκλιση και το σεβασμό.

Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία ενός νεαρού Γάλλου κινηματογραφιστή που μεγάλωσε θαυμάζοντας το αμερικάνικο σινεμά και θήτευσε ως βοηθός σκηνοθέτη στο πλευρό πιο εμπορικών και mainstream ομότεχνών του, όπως ο Κλοντ Μπερί και ο Κλοντ Ζιντί, η Ντίβα ξεκίνησε την πορεία της προς το μύθο κάπως αναιμικά, υποτονικά και άδοξα στις αίθουσες της Γαλλίας τις πρώτες εβδομάδες της κυκλοφορίας της. Η αναγνώριση ήρθε εκτός συνόρων, κυρίως από την Αμερική, με αποτέλεσμα να αναθερμανθεί το ενδιαφέρον των Γάλλων, να μετατραπεί η ταινία σταδιακά σε μεγάλη επιτυχία και να φτάσει μέχρι τα βραβεία Σεζάρ, κερδίζοντας τελικά τέσσερα.

Με αφετηρία το ομότιτλο μυθιστόρημα του Ντελακόρτα (ψευδώνυμο του Ελβετού συγγραφέα Ντανιέλ Οντιέ), η Ντίβα δεν κρύβει τις pulp καταβολές της. Η ιστορία του μοναχικού ταχυδρόμου που ηχογραφεί παράνομα τη συναυλία μιας διάσημης ντίβας της όπερας, η οποία αρνείται πεισματικά την οποιαδήποτε εμπορευματοποίηση της φωνής της, και η σταδιακή εμπλοκή ενός διδύμου γκάνγκστερ που θέλουν να διακινήσουν πειρατικά αυτό το σπάνιο ντοκουμέντο, της αστυνομίας και ενός ολόκληρου δικτύου εμπορίας ναρκωτικών και λευκής σαρκός ήταν θεωρητικά το υλικό για ένα b-movie εξωφρενικών συμπτώσεων και ανατροπών και περιορισμένων αισθητικών αναζητήσεων.

Ο Μπενέξ, ωστόσο, με περίσσιο θράσος και αυτοπεποίθηση ξεκινά από αυτή την ταπεινή αφετηρία και οδηγεί ανερυθρίαστα το στιλιζάρισμα στο έπακρο, δημιουργώντας ένα μεγαλεπήβολο και αισθητικά μοναδικό σύμπαν, στο οποίο το στιλ όχι μόνο υπερισχύει της ουσίας, αλλά ΓΙΝΕΤΑΙ η ουσία, με έναν τρόπο αιρετικό και ρηξικέλευθο για την εποχή του, που τόλμησε να εισάγει στην τέχνη του σινεμά όχι μόνο τις τεχνοτροπίες της διαφήμισης, αλλά και τη φιλοσοφία της.

Κι όσο τα πάντα στην ταινία φαίνονται να επιπλέουν σε μια αναπόδραστα γοητευτική για τον αμφιβληστροειδή επιφάνεια, που έγινε αντικείμενο αντιγραφής έκτοτε από σκηνοθέτες σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία, ο Μπενέξ, στην αρχή μιας δεκαετίας που έγινε γνωστή ως δεκαετία του Εγώ, του καπιταλισμού και της “αμερικανοποίησης”, κινηματογραφεί φετιχιστικά τα αντικείμενα και τους παθιασμένους με αυτά ήρωές του, τολμά ωστόσο να αντιπαραθέσει τη μόνη γνήσια συγκίνηση μέσα σε αυτό το επίπλαστο περιβάλλον, αυτή της επαφής με την αληθινή καλλιτεχνική δημιουργία.

Αυτό που θα αποκαλυφθεί στον Ζιλ τη στιγμή που θα δει στη σκηνή την παγκοσμίου φήμης Σίνθια Χόκινς να ερμηνεύει τη διάσημη άρια από τη La Wally δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόλυτη ομορφιά, που ως γνωστό κάποτε θα σώσει τον κόσμο. Ο νομοτελειακά ευλογημένος από την επαφή μαζί της ταχυδρόμος θα βρει τη σωτηρία μέσα σε όλα τα πιθανά και απίθανα που του συμβαίνουν με τον μαγικό τρόπο που έχει η τέχνη να σου αλλάζει τη ζωή. Μ’ αυτή τη μοναδική ταινία ο θεατής μπορεί να ζήσει το ίδιο σκίρτημα.