Στο πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο «Dogrel», η ποστ πανκ μπάντα από το Δουβλίνο- Fontaines DC- αποτίουν φόρο τιμής σε ένα είδος «χαμηλής» λαϊκής ποίησης, που έχει διαχρονικά συνδεθεί με την εργατική τάξη της Ιρλανδίας. «None can pull the passion loose from youth's ungrateful hands» μας λένε στο τρίτο track, «Too Real», που, καθόλου συμπτωματικά, είναι το soundtrack της εναρκτήριας σεκάνς του «Bird», της νέας ταινίας της Άντρεα Άρνολντ. Ένα άναρχο, dogrel ποίημα για την «αχάριστη νεολαία» που έχει ακόμα το πάθος να κυνηγάει αυτά που της αρνούνται.
Η Άρνολντ, αντλώντας από την kitchen sink παράδοση του βρετανικού σινεμά, έχει συνδεθεί με το νέο κύμα ταινιών κοινωνικού ρεαλισμού, από το πρώιμο «Fish Tank» - που γέννησε και τις πρώτες συγκρίσεις με το έργο των Μάικ Λι και Κεν Λόουτς- μέχρι το κάντρι «American Honey» και το συγκινητικό ντοκιμαντέρ «Cow» που την καθιέρωσαν ως αυτόνομη δημιουργό, χωρίς πια να χρειάζεται να προσδιορίζεται ως «ο θηλυκός τάδε» (αυτή η μάστιγα!). Η Άρνολντ έχει εδραιώσει το δικό της ύφος, που κινείται ανάμεσα στον σκληρό κοινωνικό ρεαλισμό και στη βαθιά ευαισθησία που τρέφει προς τους ήρωές της, για τους οποίους επιφυλάσσει πάντα μια κρυφή ελπίδα, μια μικρή μα φωτεινή αχτίδα φωτός.
Στο «Bird», την τελευταία της ταινία, αυτή η ελπίδα βγάζει- κυριολεκτικά- φτερά και πετάει όταν η νεαρή ηρωίδα της, η έφηβη Μπέιλι, που αναζητά τον εαυτό της ανάμεσα στα παράξενα επιχειρηματικά σχέδια του πατέρα της (που προσπαθεί να αντλήσει μια ψυχοτρόπα ουσία από τις εκκρίσεις ενός βατράχου!), τα παιδιά της ηλικίας της που συνεχώς την απορρίπτουν και τη μνηστή του πατέρα της με τη μικρή της κόρη, που προσπαθούν να την κάνουν μέλος μιας οικογένειας που την πνίγει. Τότε είναι που θα γνωρίσει τον Bird, έναν παράξενο ξένο που στέκεται στην άκρη μιας ταράτσας, αλλόκοτος και απόμακρος, παρατηρώντας όσα συμβαίνουν στο έδαφος.
