Η παγκόσμια γιορτή του γαλλόφωνου σινεμά είναι εδώ! Το φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου My French Film Festival της UniFrance επιστρέφει για 12η χρονιά online και φιλοξενείται για πρώτη φορά με ελληνικό υποτιτλισμό στη streaming πλατφόρμα του Cinobo. Οι 30 νέες και ακυκλοφόρητες στην Ελλάδα ταινίες Α’ προβολής, θα είναι διαθέσιμες στην πλατφόρμα του Cinobo για 30 ημέρες, από τις 14 Ιανουαρίου έως τις 14 Φεβρουαρίου, με ελληνικούς, αγγλικούς και γαλλικούς υπότιτλους.

Μάθε τα πάντα εδώ.

Κάποιες ταινίες έχουν την ατυχία να βγαίνουν την εντελώς ακατάλληλη στιγμή. Το «Νάντια, Πεταλούδα» ξεκίνησε τη φιλόδοξη φεστιβαλική πορεία του με τη συμμετοχή στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Καννών το 2020. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι το θέμα της ταινίας ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο την ίδια χρονιά, όλα προμήνυαν ένα ιδανικό timing. Τελικά, όμως, όχι μόνο το φεστιβάλ περιορίστηκε στη διαδικτυακή παρουσία, αλλά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες αναβλήθηκαν για το 2021. Κάπως έτσι, η ταινία αναζητά έκτοτε την αναγνώριση που της αξίζει.

Κι έχει έρθει η ώρα να τη βρει.

Η δεύτερη ταινία του Καναδού πρώην επαγγελματία κολυμβητή Πασκάλ Πλαντ έχει αθλητικό θέμα, δεν μοιάζει καθόλου όμως με τις αθλητικές ταινίες που έχουμε συνηθίσει, ειδικά όσες αφορούν ατομικά σπορ. Εδώ δεν είναι ζητούμενο η νίκη, ο θρίαμβος, η ανταμοιβή των υπεράνθρωπων θυσιών για την απόκτηση ενός μεταλλίου. Ή μάλλον η ταινία δεν κορυφώνεται με αυτά, αλλά ξεκινά με την αποτυχία της Νάντια, της 24χρονης Καναδής κολυμβήτριας του τίτλου, να ανεβεί στο πόντιουμ των νικητών στην κατηγορία της πεταλούδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση μετά το πέρας των αγώνων για να σπουδάσει Ιατρική. Τελευταία της ελπίδα για ένα μετάλλιο είναι η σκυταλοδρομία 4Χ100. Όταν ο Καναδάς καταφέρει να τερματίσει τρίτος, αυτή η παρηγοριά για μια ζωή περασμένη στις πισίνες θα την κάνει να αλλάξει γνώμη;

Έχοντας ως αφετηρία γεγονότα στα οποία άλλες παρόμοιες ταινίες θα κατέληγαν (όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στο πρώτο τέταρτο), το «Νάντια, Πεταλούδα» κάνει μια βαθιά βουτιά στην ψυχή της κεντρικής ηρωίδας του και την ακολουθεί στα αντιφατικά και αντικρουόμενα αισθήματά της μετά από μια απόφαση που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή της. Η Νάντια είναι πλέον ένα ψάρι που ζει κυριολεκτικά έξω από τα νερά του, σε μια άγνωστη πόλη, ιδανική για να χαθείς μέσα στην πολύχρωμη μελαγχολία της, και η κάμερα αποτυπώνει την διαδρομή της ανάμεσα στις συνομιλίες με την αποστολή της (που θέλει να επιστρέψει στην ενεργό δράση), στις συνεντεύξεις στα κανάλια (όπου όλοι τη ρωτούν για την απόφασή της), στις νυχτερινές εξόδους (όπου σπασμωδικά κάνει τις καταχρήσεις που ο πρωταθλητισμός μέχρι πρότινος απαγόρευε), στις βόλτες της σε ένα υπέροχα φωτογραφημένο Τόκιο, με την ίδια αβάσταχτη ελαφρότητα μιας ennui που παραπέμπει ευθέως, χωρίς ωστόσο να αντιγράφει, το «Χαμένοι στη Μετάφραση» της Σοφία Κόπολα.

Κι αν το σινεμά είναι, ανάμεσα σε πολλά άλλα, μια άρνηση της πραγματικότητας ή η επινόηση μιας καινούργιας, σ’ αυτή την ταινία βλέπουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο στο 2020, όπως δεν έγιναν ποτέ, με έναν ρεαλισμό που σε πείθει ανά πάσα στιγμή ότι το κορυφαίο αθλητικό διεξήχθη όπως ήταν προγραμματισμένο να γίνει. Η προηγούμενη αθλητική εμπειρία του σεναριογράφου και σκηνοθέτη και η επιλογή της επαγγελματία κολυμβήτριας (και κάπως ειρωνικά κατόχου του χάλκινου μεταλλίου στο Ρίο) Κατερίν Σαβάρ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενισχύουν την αμεσότητα μιας ταινίας, στην οποία η πεταλούδα του τίτλου δεν είναι μόνο το στιλ κολύμβησης της κεντρικής ηρωίδας. Η Νάντια είναι μια πεταλούδα που αναζητά τον εαυτό της και σ’ αυτή την αναζήτηση δεν υπάρχει πρωταθλητισμός και τέλος. Αρκεί μόνο να ανοίξεις τα φτερά της.