Ένα τρίο οικολογικών ακτιβιστών είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε μια ριζοσπαστική πράξη: Την ανατίναξη ενός υδροηλεκτρικού φράγματος η ύπαρξη του οποίου είχε ως αποτέλεσμα μια σαρωτική αλλαγή στην φυσική γεωγραφία της περιοχής. Στο μυαλό τους, στέκεται ως σύμβολο της ανθρώπινης ύβρις, της δίχως φρένο επικράτησης της τεχνολογίας έναντι της γεωργίας. Όμως μια απρόσμενη εξέλιξη θα τους οδηγήσει όλους στην παράνοια.

Ο Τζέσι Άιζενμπεργκ είναι ο ντε φάκτο ηγέτης του γκρουπ, είναι κυριευμένος από εσωτερικευμένη ένταση και μια αμετακίνητη αίσθηση δικαίου για τις πράξεις και τις ιδεολογίες του. Δίπλα του, η Ντακότα Φάνινγκ εκπροσωπεί κάτι σαν την συνείδηση της ομάδας και ο Πίτερ Σάρσγκαρντ είναι η σκοτεινή ψυχή. Είναι πρωτίστως ένα φιλμ χαρακτήρων, μιας και η Κέλι Ράιχαρντ δεν ενδιαφέρεται ποσώς να δώσει απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα που σκιαγραφεί, ούτε να αγκαλιάσει ή αποκηρύξει ιδέες και πράξεις.

Το φιλμ ζει σε δύο τόπους- το πριν και το μετά. Το ενδιαφέρον της Ράιχαρντ για τους χαρακτήρες την οδηγεί στο μαγνητιστικό πρώτο μισό καθώς εξερευνά τις δυναμικές του γκρουπ και παραθέτει τα κίνητρα και τις κοσμοθεωρίες τους, ποτέ μέσα από exposition ή άτσαλα τοποθετημένο λόγο, παρά αποκλειστικά μέσα από τα περιβάλλοντα. Έτσι κι αλλιώς σε όλο το έργο της Ράιχαρντ, τα τοπία παίζουν πρωτεύοντα ρόλο, όχι με μια «δες τις πανέμορφο κάδρο είναι αυτό» καρτποσταλική αισθητική, αλλά μέσω μιας σκληρής, αιχμηρής αλήθειας. Μέσα από χαρακτήρες που αποδρούν στη φύση, σωματικά, ψυχικά, ιδεολογικά.

«Η γλώσσα της ταινίας δεν είναι στον διάλογό της», εξηγεί η ίδια. Οι χαρακτήρες «δεν εξηγούν γιατί θέλουν να ανατινάξουν το φράγμα, αλλά ταξιδεύουν σε έναν ποταμό γεμάτο νεκρά δέντρα που κάποτε ήταν δάσος. Δεν χρειάζεται να πουν ο ένας στον άλλον τι κάνουν». Με αντίστοιχο τρόπο, η ταινία δεν βάζει λόγια ή κάποιο αυστηρό «μήνυμα» στην προκλητική της τοποθέτηση, παρά αφουγκράζεται την ένταση ανάμεσα στους ακτιβιστές πριν και μετά την πράξη τους- η οποία φυσικά και θα έχει κάποιο αθέλητο αποτέλεσμα.

«Αφηγηματικά πάντα ακολουθείς κάποιον που έχει ένα σχέδιο, όταν το Χ, Ψ, Ζ πράγματα πρέπει να συμβεί, το κοινό ακολουθεί μια τέτοια αφήγηση», λέει σχολιάζοντας την αποσυμφόρηση της έντασης στο μέσον του φιλμ. «Αλλά μετά, όταν δεν υπάρχει πια ένα σχέδιο να ακολουθήσεις, όταν τα πράγματα δεν είναι πια στα χέρια τους, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο περίπλοκα. Όλα τα ριζοσπαστικά γκρουπ, αφότου κάνουν την πράξη τους, τα πάντα εξελίσσονται σε απομόνωση και παράνοια». Υπό αυτή την έννοια, το «Κινήσεις στο Σκοτάδι» εξετάζει τη συναρπαστική, αδιόρατη μετάβασης μιας συλλογικής ψυχοσύνθεσης όχι μόνο στο δρόμο για μια πράξη ή μια δήλωση, αλλά επεκτείνοντας το context στο μετά.

Τι ακολουθεί μετά; Η Ράιχαρντ ακολουθεί χαρακτήρες καθώς παγιδεύονται– ή μήπως δεν ήταν ποτέ ελεύθεροι εξαρχής; Μήπως δεν είχαν ποτέ την επιλογή;

«Προφανώς η αληθινά ριζοσπαστική πράξη είναι ένα φράγμα που παίρνει αυτό που κάποτε ήταν δάσος και το μετατρέπει σε χώρο για σπορ. Αυτά που κάνουν οι ΒΡ του κόσμου είναι πού πιο ριζοσπαστικά από οτιδήποτε βλέπουμε στην ταινία- αλλά αυτά είναι όλα νόμιμα», λέει μιλώντας στο Φεστιβάλ της Tribeca. «Νομίζω πως η ταινία ρωτάει, αν οι πράξεις τους δεν είναι η σωστή αντίδραση στην κατάσταση των πραγμάτων, τότε τι είναι; Υπάρχουν καλές απαντήσεις εκεί έξω;», διερωτάται καταλήγοντας. «Δεν είναι ένα μήνυμα, είναι ένα ερώτημα».