Η εταιρεία παραγωγής της ταινίας “Το Τρίο της Μπελβίλ” του Σιλβέν Σομέ παρουσιάζει μια συγκλονιστική ιστορία νεανικής αγάπης με φόντο την Καμπούλ, αποτυπωμένη με μια εντυπωσιακή τεχνική χειροποίητου κινουμένου σχεδίου βασισμένου σε κινήσεις αληθινών ηθοποιών.

Σύνοψη
Καλοκαίρι του 1998 στην Καμπούλ υπό την κυριαρχία των Ταλιμπάν. Η Ζουνάιρα και ο Μόσεν είναι νέοι και ερωτευμένοι. Παρά την καθημερινή βία και τη δυστυχία, ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον. Μια μέρα, μια ανόητη χειρονομία κάνει τη ζωή τους να πάρει μια αμετάκλητη στροφή και όλα θα αλλάξουν.

Βραβεία
Επίσημη συμμετοχή στο Ένα Κάποιο Βλέμμα, φεστιβάλ Καννών, 2019
Υποψήφιο για καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων στα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, 2019

Μιλώντας με τους σκηνοθέτες Zabou Breitman & Elea Gobbe – Mevellec

Η πρώτη ιδέα
H όλη ιδέα για την ταινία ξεκίνησε το 2012, όταν ο παραγωγός Julien Monestiez ήρθε να μας δει έχοντας ένα διασκευασμένο σενάριο από το βιβλίο του Yasmina Khadra, με την παραγωγή να έχει αναλάβει η εταιρία που είναι υπεύθυνη για το Τρίο της Μπελβίλ και το Ernest & Celestine.

Από την πρώτη στιγμή μας κίνησε το ενδιαφέρον μια τέτοια περίπτωση, αλλά μονάχα με την προϋπόθεση πως θα το κάναμε με τους δικούς μας όρους, δηλαδή το animation να συμβαδίζει με τις κινήσεις και τις ερμηνείες των ηθοποιών που θα δάνειζαν τη φωνή τους στους ήρωες, σαν να παίζουν οι ίδιοι τους χαρακτήρες.

Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε από κοινού πάνω στο project, βλέπαμε ντοκιμαντέρ, ρεπορτάζ από ειδήσεις, φωτογραφίες. Και κάπου εκεί είδαμε πως η τεκμηρίωση θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ξετυλίξουμε την ιστορία και να δούμε πιο καθαρά την ιστορία του Αφγανιστάν.

Για παράδειγμα, ψάχνοντας βρήκαμε ένα μουσικό κλιπ, το «Burka Blue» από την Burka Band, που ήταν από τρία νεαρά κορίτσια από το Αφγανιστάν που έπαιζαν μουσική φορώντας μπούρκα, με έναν ήχο garage punk, και το χρησιμοποιήσαμε στην έναρξη της ταινίας, στο τραγούδι που ακούει η ηρωίδα. Θέλαμε να μυρίζει Αφγανιστάν η ταινία, να μοιάζει και να είναι εκεί.

Σχετικά με την ιστορία τώρα, ήταν μια μοναδική ευκαιρία να αφηγηθούμε μια υπέροχη ιστορία, και ειδικά αν όλο αυτό το γυρίζαμε με κανόνες κινουμένων σχεδίων. Με live action κανόνες, θα έβγαινε υπερβολικά βίαιο και δεν θα είχαμε την αντίστοιχη ελευθερία που μας έδινε το animation μονοπάτι, να μιλήσουμε ακόμα και συμβολικά, να δημιουργήσουμε μια σύνθεση που στο τέλος έβγαινε αναγκαία.

Οι ήρωες της ιστορίας
Σχετικά με τους ηθοποιούς, ήμασταν σίγουροι πως θέλαμε να αναγνωρίζουμε τον κάθε ηθοποιό μέσα από τον χαρακτήρα του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα ήταν ένα ακριβές αντίγραφο. Τους ηχογραφούσαμε στις ατάκες τους και τους ενθαρρύναμε να πατάνε με τις κινήσεις του προσώπου τους πάνω στους μορφασμούς, ήταν μια παραδοσιακή (ή και όχι) 2D τεχνική που παρέμενε στην animation εκδοχή αυτού που θέλαμε να κάνουμε. Οι μορφασμοί και οι αρχικές κινήσεις τους ήταν και εκείνες που έμειναν ως σκίτσα στην τελική μορφή της ταινίας.

Και ενώ στο βιβλίο οι δύο ήρωες (σχεδόν) ερωτεύονται, στην ταινία ο Atiq θέλει να σώσει την ιδέα της αγάπης. Είναι ερωτευμένος με την Zunaira, θέλει να τη σώσει και να φύγει μαζί της, αλλά η ταινία είναι ένας τέτοιος ύμνος, τόσο στην ελευθερία, όσο και στην αγάπη και κάτι τέτοιο θα ήταν εξόφθαλμα αποτρεπτικό. Υπάρχει μια ατάκα που λέει πως «Κανένας άνθρωπος δεν χρωστάει τίποτα σε καμία γυναίκα», και την ίδια στιγμή, η έννοια και ο ορισμός αυτής της πρότασης αυτοαναιρείται.

Το σενάριο
Μας έδωσε ελευθερία το animation, γράφαμε ευκολότερα κάθε νέα σελίδα του σεναρίου, ειδικότερα σε δυο στιγμές στην ταινία που θα μας έβγαινε πολύ αμήχανο στην περίπτωση του live action. Η μια ήταν το time lapse μπροστά στο σινεμά, όπου οι γυναικείες φιγούρες από ενδύματα εντελώς δυτικής κουλτούρας από το παρελθόν φορούν ξαφνικά μπούρκα στο σήμερα. Ή στη σκηνή που η Zunaira πλένει τα πόδια του Mohsen και μια στάλα αίμα βάφει κόκκινο το νερό. Εκεί που έμπαινε εφέ και μοντάζ, εδώ μπαίνει το animation και τα κάνει όλα όχι ευκολότερα, αλλά πιο σινεματικά.

Η νουβέλα διαδραματίζεται το 2001 και το φιλμ υποτίθεται λαμβάνει χώρα το 1998. Έπρεπε να βρούμε κάτι που θα αναγνώριζαν όλοι. Κάπως έτσι, ακούμε στον ποδοσφαιρικό αγώνα στο ραδιόφωνο το όνομα του Zidane. Το ’98 δεν ήταν και το Παγκόσμιο κύπελλο; Αυτά τα δύο ξέρουν οι πάντες, και κάπως έτσι μπήκαν στην ταινία.

Η τεχνική του animation
Κάναμε μια αυστηρή επιλογή στο ποιος θα ήταν στην ομάδα μας και διαλέξαμε βάσει μιας προσέγγισης του ποιος αντιλαμβάνεται περισσότερο την ιστορία και ποιος είχε την διάθεση να την διασκευάσει. Ακόμα και εκείνοι που είχαν ένα πιο Disney στυλ, είχαν μια ευαισθησία με την ιστορία, ένα δέσιμο όταν τη διάβαζαν. Και αυτό μας έδωσε περισσότερο θάρρος να δουλέψουμε πάνω στην ταινία.

Η μουσική
O Alexis Rault από την τηλεοπτική σειρά «Paris Etc», χρησιμοποίησε μουσική του Bejamin Boilay, αλλά εκείνο που πραγματικά έφερε άλλο αέρα στο project ήταν η ιδέα να ηχογραφήσουν ανδρικές χορωδίες και να χρησιμοποιήσουν ιρανικά τραγούδια. Έτσι, ήταν διαδραστικό το μουσικό κομμάτι, γινόταν μια συνδιαλλαγή μεταξύ μας.