Μια από τις πιο φιλόδοξες, αδικημένες αλλά και καίριες ταινίες που έχει βγάλει το σινεμά του 21ου αιώνα. Υπερβολική δήλωση; Πιθανώς, αλλά από την άλλη οτιδήποτε έχει να κάνει με τις «Ιστορίες από το Τέλος του Κόσμου» είναι υπερβολικό.

Έτσι τελειώνει ο κόσμος, εξάλλου: Όχι με λυγμό, αλλά με πάταγο.

Πολυαναμενόμενη πριν κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ και διαβόητη έκτοτε, η ταινία του Κέλι φαντάζεται ένα αρκετά παροντικό μέλλον στο οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται υπό τη διαρκή απειλή πυρηνικής επίθεσης.

Την ίδια στιγμή, οι ζωές άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων συγκλίνουν σε ένα δυστοπικό Λος Άντζελες του μέλλοντος. Ένας κινηματογραφικός σταρ σχεδιάζει το επόμενο φιλμ του με τη βοήθεια μιας φιλόδοξης πορνοστάρ κι ενός προβληματικού αστυνομικού. Παράλληλα, μαρξιστές επαναστάσεις, αδηφάγες επιχειρήσεις και κρυφές κυβερνητικές υπηρεσίες έχουν τα δικά τους σχέδια για έναν πληθυσμό στα όρια της παράνοιας.

Το καστ περιλαμβάνει μια απίθανη συλλογή από χοτ πρόσωπα της ποπ κουλτούρας της εποχής, από τη Σάρα Μισέλ Γκέλαρ ως πορνοστάρ (από την «Buffy, the Vampire Slayer» που είχε μόλις τελειώσει) και τον Σον Γουίλιαμ Σκοτ («American Pie»), ως τον Ντουέιν Τζόνσον (που είχε μόλις κάνει τη μετάβασή του από την πυγμαχία στο σινεμά με ταινίες σαν το «Scorpion King») και τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ (τη χρονιά που κυκλοφόρησε το κλασικό άλμπουμ «FutureSex/LoveSouds»). Ακόμα κι αυτό παίζει το ρόλο του στο θεώρημα του Κέλι, καθώς επιλέγει πρόσωπα από τα ταμπλόιντ της ποπ κουλτούρας προκειμένου να ενισχύει την αίσθηση μπαράζ ασήμαντης πληροφορίας που διαλύει το φράγμα ανάμεσα στην αλήθεια και το entertainment.

Δεν είναι δύσκολο σε κάθε περίπτωση να καταλάβεις πού ακριβώς η φήμη του «Ιστορίες από το Τέλος του Κόσμου» πήγε κατά διαόλου: Η ταινία, μια έτσι κι αλλιώς περίπλοκη και σουρεαλιστική ιστορία επιστημονικής φαντασίας για το τέλος του κόσμου, αρχίζει με μια 20λεπτη περίληψη γεγονότων που έχουν προηγηθεί της έναρξής της.

Ο λόγος; Το ίδιο το φιλμ αποτελούσε τα κεφάλαια 4 ως 6 της ευρύτερης «Ιστορίες από το Τέλος του Κόσμου» saga. Τα 3 πρώτα είχαν εκδοθεί σε ισάριθμα τομάκια σε κόμικς. Δεν είναι απαραίτητα ώστε να καταλάβει κανείς τι παρακολουθεί –έτσι κι αλλιώς η ιστορία μοιάζει σουρεαλιστική και έχουσα χαλαρή σχέση με την πραγματικότητα– όμως ακόμα κι εκεί, οι «Ιστορίες από το Τέλος του Κόσμου» μοιάζουν κάπως μπροστά από την εποχή τους.

Αυτή η multimedia εμπειρία που επιχείρησε ο Κέλι, θα γινόταν αρκετά κυρίαρχη κατά την επόμενη δεκαετία, με ταινίες που μπλέκουν αφηγήσεις με άλλες ταινίες, με κόμικς, με τηλεόραση, με βιντεοπαιχνίδια. Αυτή ακριβώς η κακοφωνία είναι που τον εμπνέει εν τέλει (θυμηθείτε κι αυτό που λέγαμε παραπάνω σχετικά με τα πρόσωπα που επιλέγει διόλου τυχαία), βουτώντας με ορμή σε έναν κόσμο του οποίου η Ιστορία τελειώνει, αλλά οι πάντες είναι μονίμως απασχολημένοι με κύματα ασήμαντης πληροφορίας ώστε να το αντιληφθούν.

Γι’ αυτό και τελικά, το όλο εγχείρημα βγάζει κάποιο νόημα, ακόμα σε επίπεδο φόρμας: Ένα παρανοϊκό –και Φρανκενσταϊνικά συγκεχυμένο, μέχρι σημείου παραμόρφωσης– ημερολόγιο από το τέλος ενός Δυτικού Πολιτισμού πλήρως συγχυσμένου, εθισμένου στο infotainment, με ανοσία στο σοκ, που παρακολουθεί τους ίδιους του τους τίτλους τέλους μέσα από ποπ επίφασης μπασταρδέματα εννοιών και ευαισθησιών.

Μια πορνοστάρ γράφει ποίηση αγνότητας, ένας στρατιώτης τραγουδάει για την ψυχή (o Τζάστιν Τίμπερλεϊκ τραγουδά Killers στην πιο διάσημη ίσως σκηνή της ταινίας), ένας νταβατζής διδάσκει ηθική, ένας πυγμάχος με αμνησία θα βρεθεί στο μέσο μιας επανάστασης. Πρόκειται για έναν ανεμοστρόβιλο απίθανων εικόνων, χαρακτήρων και καταστάσεων, την ώρα που η κοινωνία κατά Κέλι όχι απλά δεν ξέρει πια ποιο είναι το νόημα, αλλά δε μοιάζει καν να θυμάται πως υπήρξε ποτέ.

Οι «Ιστορίες από το Τέλος του Κόσμου», ένα φιλμ συναρπαστικό και στοιχειωτικό αν του δώσεις την ευκαιρία να σε κατευθύνει, επιχείρησε εν τέλει σάτιρα της υπερβολής για να καταγράψει έναν κόσμο που έχει καταντήσει ο ίδιος σάτιρα του εαυτού του. Τόσος κόπος για το τίποτα; Ή μήπως όση ακριβώς φασαρία ήταν αναγκαία; 16 χρόνια μετά την προφητεία του «Ιστορίες από το Τέλος του Κόσμου», είμαστε ακόμα σε σύγχυση. Κι ο κόσμος ακόμα τελειώνει– με ολοένα και πιο εκκωφαντικό πάταγο.