Κάποιες ταινίες μας θυμίζουν, λίγο περισσότερο από άλλες, πως το σινεμά είναι μαγεία, ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο που- χωρίς πάντα να καταλαβαίνουμε πώς- μας παρασύρει στον πανέμορφα απατηλό κόσμο του. Το, βραβευμένο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, “Τι Βλέπουμε όταν Κοιτάμε τον Ουρανό” του Αλεξάντρ Κομπερίτζε είναι μια από αυτές τις ταινίες, ένα μεγάλο- σε διάρκεια αλλά και σε συναισθηματική ανταμοιβή- ταξίδι σε έναν μαγικό κόσμο όπου οι άνθρωποι πέφτουν θύματα κακόβουλων ξορκιών και οι σκύλοι αναρωτιούνται ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να παρακολουθήσουν το Μουντιάλ.

Στο Κουτάισι της Γεωργίας, έξω από το σχολείο, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι πέφτουν κατά λάθος ο ένας πάνω στην άλλη και ερωτεύονται ακαριαία. Εκείνη ασχολείται με τη φαρμακευτική, εκείνος είναι ταλαντούχος ποδοσφαιριστής. Κανονίζουν να βρεθούν την επόμενη μέρα για καφέ, όμως, καθώς βαδίζουν προς τα σπίτια τους, η πόλη τους στέλνει δυσοίωνα μηνύματα. Κάποιο κακό μάτι τους έχει καταραστεί και ο έρωτάς τους είναι καταδικασμένος. Την επόμενη μέρα, κι οι δυο τους θα ξυπνήσουν μέσα σε σώματα που δεν είναι τα δικά τους. Το κορίτσι θα πρέπει να βρει δουλειά σαν σερβιτόρα, καθώς δεν έχει πια ιδέα από φαρμακευτική και το αγόρι δεν θα μπορεί ούτε να κλωτσήσει μπάλα.

Και, φυσικά, οι δυο τους θα σπεύσουν στο σημείο του ραντεβού τους, όπου, όπως η σκληρή τους μοίρα όρισε γι αυτούς, θα αδυνατούν να αναγνωρίσουν ο ένας την άλλη. Η ιστορία τους ξεδιπλώνεται στην οθόνη φωτισμένη ζεστά και μελαγχολικά σαν ένα σύγχρονο παραμύθι με ανεκπλήρωτους έρωτες και κακά μάγια. Η πόλη του Κουτάισι, η αρχαία πρωτεύουσα της Γεωργίας, είναι ένα μέρος μαγικό όσο και γνώριμο, το μυθικό βασίλειο του παραμυθιού όπου οι άνθρωποι περπατούν μαγεμένοι, προσπαθώντας μάταια να ορίσουν τη μοίρα τους. Μια πόλη που η κάμερα αγκαλιάζει με αγάπη, παρατηρώντας στοργικά τις λεπτομέρειες της καθημερινής της ρουτίνας, τις μικρές στιγμές της, που εύκολα αγνοούμε όταν περπατάμε βιαστικά στους δρόμους, στις οποίες όμως ο Κομπερίτζε ανακαλύπτει τη μαγεία και τον ρομαντισμό.

Την ώρα που το ζευγάρι μας αναζητά τρόπους για να ξαναβρεθεί, στην πόλη τριγυρνά ένα κινηματογραφικό συνεργείο, σαν περιπλανώμενος θίασος, που αναζητά αγαπημένα ζευγάρια για ένα ντοκιμαντέρ. Το σινεμά εμφανίζεται σε αυτό το μικρό, αυτοαναφορικό στιγμιότυπο σαν deus ex machina ή σαν νεραϊδονονά ίσως για να δώσει λύσεις ή ίσως για να απαντήσει στην ερώτηση του τίτλου. Μπορεί όταν κοιτάμε τον ουρανό να βλέπουμε ταινίες σαν κι αυτή εδώ, που στην μονοτονία της σύγχρονης ύπαρξης βρίσκουν καταραμένα ζευγάρια, ανέμους που μας ψιθυρίζουν λόγια στο αυτί, μαγεία στα ποδοσφαιρικά ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου κι αυτή τη χαμένη ελπίδα που καμιά φορά ξεχνάμε πως έχουμε ακόμα δικαίωμα να αναζητούμε.

Μάλλον εκεί βρίσκεται και η αναζωογονητική ζεστασιά του “Τι Βλέπουμε όταν Κοιτάμε τον Ουρανό”. Σε πείσμα της ποπ αισθητικοποίησης του νιχιλισμού που- κατανοητά- κατακλύζει τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και ιδιαίτερα το σινεμά, η ταινία επιλέγει να πιστέψει σε κάτι μεγαλύτερο, να ελπίσει για κάτι καλύτερο. Γι αυτό και μας συγκινεί τόσο βαθιά η παράξενη ποιητικότητά της και η αλλόκοτη μαγεία της. “Η απελπισία είναι βαρετή” είπε σε συνέντευξή του ο Αλεξάντρ Κομπερίτζε. Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε.