Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, ο πρωταρχικός στόχος του Female Gaze, του μεγάλου αφιερώματος του μήνα για το Cinobo, είναι να αποτελεί το τελευταίο του πάνω σε αυτό το θέμα. Ο λόγος είναι απλός, το να μιλάμε για την «εξαίρεση» του γυναικείου βλέμματος πάνω στον κινηματογραφικό φακό είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να συζητιέται 100 και πλέον χρόνια μετά τη ανάδειξη του σινεμά σε βιομηχανία. Μοιάζει σαν αργοπορημένη ενηλικίωση ενός μέσου που ενώ ανεβοκατέβαζε θεούς και μόδες, διαμόρφωνε συνειδήσεις, ψυχαγωγούσε και εκπαίδευε, είχε «ξεχάσει» να αναρωτηθεί γιατί δημιουργείται κυρίως από λευκούς άνδρες, τουλάχιστον στην κορυφή της πυραμίδας της παραγωγής του – τα φιλμ δηλαδή που απευθύνονται στο μαζικό κοινό.

Η δεκαετία που ολοκληρώθηκε μοιάζει με μία δυναμική επανεκκίνηση στην παγκόσμια παραγωγή που ανοίγεται ακομπλεξάρισματα στα φύλα και χρώματα και το αποτέλεσμα φαίνεται στις οθόνες μας. Σε ότι αφορά το πρώτο κομμάτι, οι ταινίες που σκηνοθετούνται πλέον από γυναίκες είναι πολύ περισσότερες και δεν αφορούν αποκλειστικά την κατηγορία των μικρών budget. Το αναμενόμενο αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία μιας νεάς ματιάς στο περιεχόμενο την οποία ομαδοποιούμε πλάι σε κλασικά πλέον ονόματα από το παρελθόν, όπως της Ανιές Βαρντά και της Κλερ Ντενί, στεκόμενοι όχι μόνο στην ποιότητα της δουλειάς αλλά και στην ποσότητα. Γιατί το Female Gaze ήρθε για να μείνει.