Η Κασάντρ είναι 26 χρονών, αεροσυνοδός. Φοράει το βαρύ της μέικαπ, πιάνει τα μαλλιά της αψεγάδιαστα. Δεν έχει καμιά ατέλεια, καθώς εξυπηρετεί τους επιβάτες μιας low cost από εκείνες που συχνά θα βλαστημήσουμε, επειδή είναι στενές οι θέσεις, επειδή είναι μεγάλες οι ουρές, επειδή δε μπορείς να πάρεις μαζί σου ούτε ένα έξτρα τσαντάκι.

Τα ξέρει όλα αυτά η Κασάντρ. Όλοι εξάλλου στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Μέσα της, βράζει κι εκείνη.

Και ξεδίνει. Ζει μια ζωή από πτήση σε πτήση κι από πάρτυ σε πάρτυ. Καμία άγκυρα. Καμία έγνοια. Στο Tinder εμφανίζεται ως «carpe diem». Άδραξε τη μέρα δηλαδή, αλλά όχι με τον ψυχωμένο τρόπο που το εννοούσε ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». Το carpe diem της Κασάντρ έρχεται περισσότερο ως μανιακή απόγνωση παρά ως έμπνευση. Μπορεί κι αλλιώς; Όταν ζει σε ένα κόσμο όπου το «άδραξε τη μέρα» καταλήγει να ένας ασφυκτικός μονόδρομος;

Στην ύστερη περίοδο του καπιταλισμού, έτσι κι αλλιώς όλοι μέρα με τη μέρα ζούμε. Όταν νιώθεις πως τα πάντα μπορεί να καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή και πως δεν υπάρχει μια σταθερά, μια άγκυρα, ένα σημείο από το οποίο ό,τι κι αν πάει στραβά, θα μπορείς να επιστρέψεις εκεί για να αρχίσεις ξανά, αντί εκ του μηδενός.

Carpe diem. Δε μοιάζει με εμψυχωτική συμβουλή, αλλά με αδιέξοδο. Με μονόδρομο. Με μονόδρομο αδιέξοδο.

Στη δουλειά, η Κασάντρ βρίσκεται υπό διαρκή έλεγχο κι εξέταση από τους ανώτερούς της. Στην προσωπική της ζωή, έχοντας χάσει τη μητέρα της λίγα χρόνια νωρίτερα, τώρα μοιάζει να τρέχει σε μια υπαρξιακή λούπα, δεμένη σε μια τροχιά ανεξέλεγκτη. Οτιδήποτε, αρκεί να μην χρειάζεται να σκέφτεται τι έχει χάσει, αρκεί να μην χρειάζεται να ζει με τον εαυτό της. Πτήσεις, αεροδρόμια σε κάθε γωνιά του πουθενά, ασήμαντα ραντεβού, τέκνο πάρτυ μετά το τέκνο πάρτυ. Αρκεί να μη μπορείς να ακούσεις ούτε τον εαυτό σου να σκέφτεται.

Στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο τους, οι Εμανουέλ Μαρ και Ζιλί Λεκούστ ακολουθούν την Κασάντρ σε όλες αυτές τις διαρκείς αποδράσεις της απεικονίζοντας το απάνθρωπο εργασιακό περιβάλλον ως κάτι ψυχρό στα όρια ενός σινεμά βεριτέ του παραλόγου, και τα ξέφρενα πάρτυ με την επιμονή και την αμεσότητα ενός ψηφιακού video art πρότζεκτ. Στο επίκεντρο μια εν εξάλλω Αντέλ Εξαρχόπουλος ενσαρκώνει, με βαρύτητα και ασέβεια, τις υπαρξιακές περιπλανήσεις μιας νεαρής γυναίκας εν πτήσει.

Υπάρχει κάτι το ξέφρενα υπερβατικό και την ίδια στιγμή μπανάλ ρεαλιστικό στην ιστορία της Κασάντρ, στην καθημερινότητά της. Είναι, φυσικά, στυλιστική επιλογή: Η ταινία μάς βάζει στον συγχυσμένο, θυμωμένο, αδιέξοδο κόσμο της ηρωίδας της με όρους καθαρά κινηματογραφικούς. Ταυτόχρονα, εξερευνώντας το πού πάνε όλα αυτά.

Στην τελευταία πράξη η Κασάντρ επιστρέφει σπίτι κι όλα όσα νομίζαμε πως ξέρουμε για το ποια είναι, τι θέλει, πώς ζει, αποκτούν ένα επιπλέον βάθος. Αλλά μήπως αυτή η συνειδητοποίηση δεν ισχύει για όλους μας; Θα μπορέσει τελικά η Κασάντρ να αντιμετωπίσει τον θαμμένο πόνο της και να επιστρέψει σε αυτούς που άφησε στο έδαφος;

Carpe diem, θα πει. Carpe diem. Αν θέλουμε, ας κάνουμε κι αλλιώς.