Ένας Αργεντίνος μόνιμος κάτοικος Γαλλίας. Ένας μεγάλος κινηματογραφικός προβοκάτορας, όσο κι αν ο ίδιος δεν συμμερίζεται την ταμπέλα και προτιμά τον χαρακτηρισμό «θαρραλέος». Ένα «τρομερό παιδί» του παγκόσμιου σινεμά που μέσα από μόλις επτά ταινίες μεγάλου μήκους μέσα σε 25 χρόνια, έχει καταφέρει να φέρει το όνομά του στην κορυφή της λίστας δημιουργών που έρχονται στον νου, όταν μιλά κανείς για σκοτεινό σινεμά, που προκαλεί ανησυχία και ταραχή.
Δυνατός neon φωτισμός, φώτα στρόμπο, ωμή βία, ρεαλιστικό σεξ, παραισθησιογόνες ουσίες, καλειδοσκοπικά φίλτρα, διαρκής κίνηση, έκρηξη χρωμάτων. Ένα δικό του σύμπαν στο οποίο σε παρασύρει από τους τίτλους αρχής της κάθε ταινίας και δεν σε αφήνει να φύγεις μέχρι το τελευταίο λεπτό της.
Το μόλις δεύτερο φιλμ του, Μη Αναστρέψιμος, τον έβαλε μια για πάντα στον κινηματογραφικό χάρτη, κοινό και κριτικοί τον λάτρεψαν ή τον μίσησαν, το box office πήρε φωτιά. Έτσι προχώρησε στο πρότζεκτ των ονείρων του, το παροξυσμικό Enter the Void, που δίχασε και πάλι, χωρίς όμως να κάνει επιτυχία στα ταμεία. Στο ερωτικό Love θέλησε να κάνει μια ταινία που κατά κάποιο τρόπο παρωδεί τον ίδιο και τους φίλους του: ανθρώπους του χώρου, σκηνοθέτες, ειδικούς οπτικών εφέ. 17 χρόνια μετά την κυκλοφορία της, αποφάσισε να κάνει το Μη Αναστρέψιμος, αναστρέψιμο, παρουσιάζοντας την ταινία σε ευθύγραμμη αφήγηση. Και φτάνουμε στην πιο πρόσφατη ταινία του, όπου αλλάζει στυλ και μέσα από split screen σκηνοθετεί τις δυσκολίες της τρίτης ηλικίας, που αντιμετωπίζουν οι υπέροχοι Ντάριο Αρτζέντο και Φρανσουάζ Λεμπρούν.
Irreversible (2002)
Η ταινία-σοκ που δίχασε, μισήθηκε και αγαπήθηκε όσο λίγες, παραμένει ένα προκλητικό και βάναυσο αριστούργημα για την αγριότητα της ανθρώπινης φύσης και το πόσο ατελέσφορη είναι η εκδίκηση.
Enter the Void (2009)
Το magnum opus του, ένα καλειδοσκοπικά LSD αισθητικής ταξίδι μιας χαμένης ψυχής. Ο θεατής βλέπει με τα μάτια του πρωταγωνιστή και η κάμερα δεν μένει ποτέ σε ένα σημείο, σε ένα απόλυτο σκηνοθετικό tour de force για σινεφίλ με γερό στομάχι και αγνή διάθεση περιπέτειας.
Love (2015)
Η πλέον ακραία ερωτική ταινία της φιλμογραφίας του, μια σεξουαλική οδύσσεια αναμνήσεων, πάθους και νοσταλγίας που εμπλέκει -σχεδόν κυριολεκτικά- και τον ίδιο τον θεατή στις περιπτύξεις του πρωταγωνιστικού ζεύγους.
Irreversible: The Straight Cut (2019)
Η ταινία που μας έμαθε με τον πιο σοκαριστικό τρόπο ότι «Ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα» δοκιμάζει την αντοχή της σε ευθύγραμμη αφήγηση. Αλλάζει άραγε καθόλου ο σαρωτικός της αντίκτυπος;
Vortex (2022)
Ο μεγάλος προβοκάτορας του παγκόσμιου σινεμά αλλάζει στυλ, αλλά παραμένει σοκαριστικός. Το Amour του Χάνεκε μπαίνει στο παραισθησιογόνο σύμπαν του Νοέ και μας προσκαλεί σε μια αδυσώπητα ρεαλιστική ιστορία τρόμου, όπου ο τρόμος πηγάζει από τις δυσκολίες του γήρατος.
