Giallo: Είδος θρίλερ που συνδυάζει μυστήριο με στοιχεία slasher, εγκλήματος, ψυχολογικού θρίλερ, τρόμου, sexploitation. Ο όρος προέκυψε από τα πρώτα εξώφυλλα των βιβλίων με τέτοιου είδους ιστορίες, που ήταν πάντα σε κίτρινο χρώμα– στην Ιταλία, όπου βρίσκεται και η προέλευση του είδους, giallo σημαίνει κίτρινο.

Κανείς δεν έχει υπάρξει συνώνυμο ενός ολόκληρου είδους, όσο ο Ντάριο Αρτζέντο με το giallo. Ο θρυλικός σκηνοθέτης επιστρέφει μετά από 10 χρόνια με μια αναπάντεχα συναισθηματική και απενοχοποιημένη ματιά στο giallo, το είδος τρόμου δηλαδή που δε σταμάτησε ποτέ να υπηρετεί και που διατηρεί επίκαιρο μέχρι και σήμερα.

Ο Αρτζέντο έκανε το ντεμπούτο του το 1970 με «Το Πουλί με τα Κρυσταλλένια Φτερά» και συνέχισε με μεγάλες επιτυχίες του είδους, όπως το «Βαθύ Κόκκινο» του 1975– πιθανώς το κορυφαίο giallo όλων των εποχών. Ακολούθησαν φιλμ όπως το «Suspiria», το «Inferno», το «Tenebre» και η «Όπερα του Τρόμου», με την επιρροή του να θεωρείται σήμερα πια ανυπολόγιστη. Κάθε λοιπόν νέα του δουλειά είναι ντε φάκτο ένα σινεφιλικό γεγονός.

Ποιο είναι όμως αυτό το φιλμ που τον έκανε να επιστρέψει στη σκηνοθεσία μια δεκαετία μετά το τελευταίο του φιλμ; «Τα “Μαύρα Γυαλιά” είναι ένα φιλμ που είχα φανταστεί πριν πολλά χρόνια και δεν μπορούσα να το γυρίσω, αλλά ούτε και να σταματήσω να το σκέφτομαι», εξηγεί ο ίδιος. «Η δυσκολία συνδεόταν με τις απαιτήσεις της αγοράς που ζητούσε βία και ανούσιες ιστορίες, σε μια στιγμή που εγώ επιτέλους περνούσα μια φάση συμφιλίωσης με τους εφιάλτες μου. Είχα αποφασίσει λοιπόν να ανοίξω την πύλη του τρόμου και να τη διασχίσω. Τα “Μαύρα Γυαλιά” αντιπροσωπεύουν για μένα την κορύφωση ενός ταξιδιού, επηρεασμένου -από την παιδική μου κιόλας ηλικία- από τη λογοτεχνία του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Τώρα που οι καιροί έχουν αλλάξει, εγώ δεν θέλω να προδώσω την ουσία, ούτε το ύφος της ιστορίας».

Στην ταινία, μια έκλειψη κρύβει τον ήλιο και οι ουρανοί μιας ζεστής καλοκαιρινής μέρας στη Ρώμη μαυρίζουν, ενώ το σκοτάδι περιβάλλει την Νταϊάνα όταν ένας κατά συρροή δολοφόνος την επιλέγει ως θήραμα. Προσπαθώντας να αποφύγει τον διώκτη της, η γυναίκα τρακάρει με το αμάξι της και χάνει την όρασή της. Συνέρχεται από το αρχικό σοκ αποφασισμένη να παλέψει για τη ζωή της, μόνο που δεν είναι πια μόνη. Ο Τσιν, ένα μικρό αγόρι που επιβίωσε από το τροχαίο, την προστατεύει και γίνεται τα μάτια της. Αλλά ο δολοφόνος δεν θα εγκαταλείψει το θύμα του.

«Όλα περιστρέφονται γύρω από την έκλειψη ηλίου με την οποία αρχίζει η ταινία, κρύβοντας το εκτυφλωτικό φως της ημέρας και τις σκιές που σχηματίζονται στο έδαφος από τους ανθρώπους που την παρακολουθούν», εξηγεί ο ίδιος με τα δικά του λόγια. «Σταδιακά, οι σκιές μεταμορφώνονται καθώς ο ήλιος σκοτεινιάζει και το κίτρινο γίνεται βαθύ μπλε. Είναι ένας οιωνός που προμηνύει την τύφλωση της Νταϊάνα, της πρωταγωνίστριας. Η τύφλωση είναι ένα θέμα που έχω ξαναχρησιμοποιήσει στις ταινίες μου. Όταν σκηνοθετώ, με γοητεύει η ιδέα αυτού του αισθήματος ευθραυστότητας και πανικού που υπάρχει στον παλμό της καρδιάς ενός χαρακτήρα».

«Με μαγνήτισε η ομορφιά της Ιλένια Παστορέλι, αλλά και η ευάλωτη εμφάνισή της που έρχεται σε αντίθεση με την ένταση του βλέμματός της– ένα βλέμμα που αλλάζει όταν αναγκάζεται να φορέσει μαύρα γυαλιά», περιγράφει. «Εναλλάσσοντας κοντινά πλάνα με μακρινά γεμάτα ένταση, αφηγούμαι τους φόνους που, σαν απαραίτητο συστατικό, οδηγούν χωρίς έλεος στην τελική κάθαρση».

Όσο για τους κεντρικούς ήρωες του κομματιού, εξηγεί πως αναρωτήθηκε, όπως κάνει σε όλες τις ταινίες του: «Ποιοι είναι αυτοί, πώς εξελίσσονται;». Πρόκειται λοιπόν για δύο πολύ ιδιαίτερα άτομα. «Εκείνη είναι μια τυφλή γυναίκα, εκείνος ένα παιδί πολύ μικρό για να τα βγάλει πέρα μόνο του. Και προέρχονται από δύο διαφορετικές κουλτούρες: εκείνη Ιταλίδα, το αγόρι Κινέζος. Αυτός ο συνδυασμός είναι η κινητήρια δύναμη της ταινίας, ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ιστορία».

Με έναν ρυθμό κι έναν τόνο που, τελικά, υπηρετούν αυτό που διαχρονικά κάνει ο Αρτζέντο στο σινεμά του, καλύτερα και πιο εμβληματικά από οποιονδήποτε άλλον –την ένταση και το σασπένς ενός giallo θρίλερ– αλλά και, ταυτόχρονα, κάτι απρόσμενα φρέσκο για τον ίδιο. Όπως εξηγεί, καταλήγοντας, «τα “Μαύρα” Γυαλιά είναι αυτό που έπρεπε να είναι: ένα πολύ δυνατό giallo, αλλά με δυο νέα στοιχεία -σε σύγκριση με τις προηγούμενες ταινίες μου: συναίσθημα και τρυφερότητα».