Από τα αριστουργηματικά ντοκιμαντέρ του Πατρίσιο Γκουσμάν μέχρι την πρώτη περίοδο της φιλμογραφίας του Πάμπλο Λαραϊν, η σχεδόν εικοσαετής δικτατορία του Πινοσέτ κατέχει αναμενόμενα και δικαιολογημένα την κεντρική θέση στην κινηματογραφία της Χιλής και έχει δώσει την έμπνευση για ποικολόμορφες και ευφάνταστες προσεγγίσεις στην αποτύπωση του ζοφερού κλίματος που οδήγησε στην καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων, στις χιλιάδες συλλήψεις και δολοφονίες, στον τρόμο και στην αντίσταση.

Το «Τρυφερέ μου Ταυρομάχε» του Ροντρίγκο Σεπόυλβεδα έρχεται να προστεθεί επάξια σε μια εκλεκτή ομάδα των σπουδαίων ταινιών γύρω από αυτή την ευρύτερη θεματική και μάλιστα το κατορθώνει με έναν ολότελα πρωτότυπο, φρέσκο και αφοπλιστικά …τρυφερό τρόπο, έχοντας ως βάση το ομότιτλο βιβλίο του Πέδρο Λεμεμπέλ. Ο Λεμεμπέλ ήταν και παραμένει ακόμα μετά το θάνατο του μια εμβληματική queer προσωπικότητα, που ως εικαστικός, συγγραφέας και ακτιβιστής μίλησε ανοιχτά, ακόμα και μεσούσης της δικτατορίας του Πινοσέτ, για τη σεξουαλικότητά του, τη βαθιά ομοφοβία της χώρας του (ακόμα και στις παράνομες αριστερές οργανώσεις), και τη συνειδητοποίηση της έμφυλης ταυτότητας ως πράξη πολιτικής αντίστασης.

Τοποθετημένη στα μέσα των 80s η ταινία περιγράφει τη συνάντηση μιας μεσήλικης διεμφυλικής με έναν νεαρό straight αντιστασιακό. Η Λόκα (τρελή στα ισπανικά, γνωστή και ως «Βασίλισσα της Γωνίας», ζει περιθωριοποιημένη και χωμένη μέσα στις ασφαλείς σκιές του σπιτικού της, εκεί όπου κατά τη διάρκεια της ημέρας βιοπορίζεται φτιάχνοντας κεντήματα για τις συζύγους των συνταγματαρχών, όσο βυθίζεται στη μελαγχολία ακούγοντας μελοδραματικά τραγούδια του Πέδρο Αζνάρ, όπως αυτό που δίνει στην ταινία των πρωτότυπο τίτλο της.

Μόνο τα βράδια μπορεί να βγει στα μόνα μέρη που αισθάνεται αποδεκτή: στα σινεμά με ταινίες «για ενηλίκους» και στο μπαρ με τα drag shows, εκεί όπου συχνάζουν και οι υπόλοιπες μορφές του περιθωρίου, στα σοκάκια της παρανομίες, τις ώρες της απαγόρευσης της κυκλοφορίας για τον «κανονικό» κόσμο. Όταν μετά την έφοδο της αστυνομίας στο μπαρ, η Λόκα σωθεί από τον Κάρλος, έναν όμορφο και πολύ νεότερό της αριστερό αγωνιστή, η ζωή της θα πάρει μια απρόσμενη τροπή, επικίνδυνη αλλά και αναζωογονητική, αφού τα «βιβλία» που εκείνος θα της ζητήσει να φυλάξει στο σπίτι της θα αποτελέσουν την αρχή μιας πορείας προς την πολιτική αφύπνιση.

Το «Τρυφερέ μου Ταυρομάχε» δεν είναι μια ερωτική ιστορία, δεν περιορίζεται σε μελοδραματικά και αφελή μηνύματα αυτοπραγμάτωσης ή συμφιλίωσης, ούτε παραδίδεται σε μια μονοδιάστατη πολιτική ρητορική, αλλά τολμά να ανοιχτεί σε ένα ευρύ φάσμα περισσότερων υπαινικτικών αποχρώσεων και να μιλήσει για την εγγενή επαναστατική δράση μιας καταπιεσμένης από παντού προσωπικότητας, ακόμα και με την ίδια της την παρουσία και τη συνειδητοποίηση της ταυτότητας της. Αντιπαραβάλλει το αμείλικτα αποκαλυπτικό αλλά και τόσο λυτρωτικό φως της ημέρας στο πιο κολακευτικά ασφαλές αλλά και απατηλό σκοτάδι, την ορμή της νεότητας απέναντι στη στωικότητα της μέσης ηλικίας, το δικαίωμα ενός ανθρώπου να θέλει να είναι αυτό που είναι απέναντι σε μια κανονικότητα που αρνείται να το δει.

Με απεριόριστο σεβασμό, ειλικρίνεια και ανθρωπιά, η ταινία χτίζει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα LGBTQ πορτρέτα που μας έχει χαρίσει το σινεμά τα τελευταία χρόνια. Και πώς θα μπορούσε να δίνει διαφορετικά, όταν στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο -για άλλη μια φορά συγκλονιστικός- Αλφρέντο Κάστρο κεντάει κάτι πολύ περισσότερο από τα εργόχειρα της ηρωίδας του και της δίνει μια σπίθα που γίνεται τη στιγμή που πρέπει η φλόγα που θα μετατρέψει τη Λόκα στην άφοβη βασίλισσα που πάντα της άξιζε να είναι.