Μπορεί να έχετε δει στο σινεμά βρικόλακες να συζητούν για διάφορα πράγματα, μάλλον όχι όμως για το ποιες είναι οι αγαπημένες τους ταινίες με βρικόλακες, με κριτήριο μάλιστα τη ρεαλιστική απεικόνιση των βρικολάκων. Ο ήρωας της «Μεταμόρφωσης» μιλά για το «Άσε το Κακό να Μπει», το «Near Dark» και το «Νοσφεράτου», ενώ σχεδόν υποχρεώνεται να δει κάποια στιγμή το «Twilight». Και μιλά για όλα αυτά προσπαθώντας να ανοίξει συζήτηση όπως θα έκανε ίσως ένας κριτικός κινηματογράφου ή κάποιος που έχει προσωπική εμπειρία από το θέαμα που βλέπει. Μαντέψτε τι από τα δύο συμβαίνει.

Γυρισμένο σε φτωχογειτονιά του Μπρούκλιν, σε κτίρια όπου ζουν πολίτες με την επιδότηση του κράτους, χωρίς να αχνοφαίνεται ελπίδα για το μέλλον, το φιλμ μας βάζει από την αρχή στον δρόμο ενός 14χρονου που αναζητά διακριτικά «τροφή». Η φύση του γίνεται γνωστή στον θεατή από νωρίς, βγάζοντας όμως εκτός οτιδήποτε άλλο πέρα από το αναγκαίο δάγκωμα. Ο ήρωας δηλαδή κυκλοφορεί και πρωινές ώρες, δεν επηρεάζεται από τα σκόρδα, ενώ σχολιάζει και αρνητικά τις ταινίες που κρατούν αυτά τα χαρακτηριστικά. Αποδέκτης των σχολίων, μια κοπέλα που ζει σε γειτονικό διαμέρισμα και αναζητά καλύτερη ζωή, με τους δυο να γίνονται ένα δίδυμο misfits με διαφορετικά χαρακτηριστικά, που νιώθουν επιτέλους ότι έχουν βρει κάποιον να τους καταλαβαίνει.

Η μεταμόρφωση του τίτλου δεν αφορά μια διαδικασία μεταμόρφωσης ενός ανθρώπου σε βρικόλακα. Ο Μάικλ Ο’Σι, με την ιστορία που επιλέγει και τον χώρο που την τοποθετεί, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα υπαρξιακό βαμπιρικό φιλμ, χρησιμοποιώντας την αφαίρεση των περιττών (σεναριακά και αισθητικά) και ταυτίζοντας τις υπαρξιακές αναζητήσεις με την περίοδο της εφηβείας όπου ο καθένας καλείται να αντιμετωπίσει προβληματισμούς σχετικούς με την προσωπικότητά του και τους γύρω του. Όπως αντίστοιχα ένα coming of age θα προσπαθούσε να διηγηθεί τη μεταμόρφωση ενός άγουρου και μπερδεμένου νέου σε συνειδητοποιημένο και πιο σίγουρο για τις επιλογές του, εδώ βλέπουμε το εφηβικό ταξίδι ενός βρικόλακα που ψάχνει το καλό και το κακό στην ύπαρξή του.

Χωρίς να αφήνει στην άκρη τη (συνήθως υποδόρια αλλά και συχνά επιβλητική) ένταση που επιβάλλει το είδος, ο Ο’ Σι παίρνει χαρακτηριστικά του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά, όπως η περιπλάνηση, η κοινωνική κριτική και το ήσυχο χιούμορ και τα τοποθετεί σε ένα είδος που δεν θα περίμενε κανείς. Λίγα χρόνια μετά τον Τζιμ Τζάρμους και το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί», παρακολουθούμε μια ακόμη ενδιαφέρουσα εκδοχή ενός μύθου που παραμένει μαγευτικός στην οθόνη.