Οι πρωταγωνιστές μας ξεκινούν ένα ταξίδι δέκα ετών, το οποίο μοιάζει να ακολουθεί δύο δείκτες ρολογιού – έναν της Άνα, ένα του Όσκαρ. Μερικές φορές, αυτοί συγχρονίζονται. Κινούνται με δικούς τους ρυθμούς, σαν συγχρονισμένος χορός. Όταν συναντιούνται, όλα φαίνονται εύκολα, αβίαστα. Ειρηνικά. Αλλά μερικές φορές, αυτός ο ρυθμός χάνεται και το καθένα σηματοδοτεί μια διαφορετική στιγμή. Εκεί έρχεται η σύγκρουση. Ακόμα χειρότερα, η απόσταση. Ο πόνος.
Γύρω από τους δυο τους, αναπτύσσεται κι ένα σύμπαν φίλων και συγγενών, με τις δικές τους ιστορίες. Η Άνα κι ο Όσκαρ έχουν τις δικές τους γωνιές σε αυτό το σύμπαν, αλλά θέλοντας και μη, σε ένα μεγάλο βαθμό (μαθαίνουν να) συνυπάρχουν σε αυτό, ανήκει και στους δύο. Γιατί το να αγαπάς είναι και αυτό: να ανοίγεσαι στο σύμπαν του άλλου, να το μοιράζεσαι.
Μέσα από το παιχνιδιάρικό του concept, την αβίαστη ροή της ιστορίας και τις μαγνητιστικά γοητευτικές (ή δραματικές) στιγμές που μοιράζεται ένα ζευγάρι που τελικά αρχίζεις να νιώθεις σα να ξέρεις τόσο καλά, που είναι σα να έχεις ζήσει κι όλες τις ενδιάμεσες στιγμές του, το «New Years» είναι μια ιστορία ωριμότητας.
Γυρισμένο και γραμμένο με φροντίδα, αφοσίωση και ανθρώπινο άγγιγμα από τους Σάρα Κάνο, Πάουλα Φάμπρα αλλά και τον αγαπημένο ισπανό σκηνοθέτη Ροντρίγκο Σορογκόγιεν, αποτελεί τελικά ένα στόρι που μοιάζει με χάρτη. Για το πώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή, για το πώς στην πορεία χάνουμε όλες τις βεβαιότητες στις οποίες πιστεύαμε και όμως, δεν πειράζει. Γιατί το να μεγαλώνεις συνίσταται και σε αυτό: να αποδεχόμαστε ότι δεν έχουμε πάντα την απάντηση, να αγκαλιάζουμε την αβεβαιότητα.
Είναι η ζεστή αγκαλιά που καμιά φορά ψάχνουμε στην τηλεόραση, και στις ιστορίες που θέλουμε να μας λένε.
